WHEN TWO BECOMES THREE

Al een paar weken stond ik onder extra controle van het ziekenhuis. Preeclampsie was het verdict, oftewel: zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig een hele milde vorm maar toch, het blijft spannend. Gelukkig was mijn OBGYN er een die onnodig inleiden liever niet doet, dus we besloten het keer op keer te bekijken.

De eerste extra controle vond plaats op Halloween. Als mijn bloeddruk boven de 150 zou zijn, zou onze man op ‘all saints’ gehaald worden. Toen we eenmaal in het kamertje lagen begonnen Willem en ik te fantaseren over een Halloween baby en leuke kinderfeestjes en later grote fuiven in het Halloween thema. Maar lang hoefden we daar niet over te fantaseren want de bloeddruk was hoog, maar niet gevaarlijk hoog. S ‘avonds dus gewoon met Stijn en Ann langs de deuren.

De twee weken die volgden ging ik twee keer per week naar de kliniek om in een potje te piesen, bloeddruk te laten meten,  enkels, hoofd en handen te laten checken en aan de monitoren gelegd te worden. Wonder boven wonder deed ik het heel goed…

Als je onder extra controle staat en je weet dat je de uitgerekende datum waarschijnlijk niet gaat halen, dan ga je denken over leuke datums. 11  november 2014 om 11.11u zou een mooie datum zijn voor de geboorte van ons mannetje  bedacht ik me. Als carnavals beest in hart en nieren zou dat toch wel heel tof zijn. Even leek het erop dat het ook ging gebeuren. Nadat ik op vrijdag 1 cm ontsluiting bleek te hebben, en mijn waarden vrij hoog bleken te zijn, en ik op zaterdag de welbekende ‘prop’ verloor, dacht ik dat zou wel eens kunnen gebeuren. Nadat ik  op de 11de bij de verloskundige was geweest en ze mijn ‘mambranes gesweeped’ had, en ik me lekker druk had gemaakt tijdens de Veterans Day parade en een lekker stuk taart buit had gemaakt begonnen er inderdaad weeën.

Ik zat thuis op de bank te timen van 15 min. naar 11 min naar 6 min. Manlief liep vol zenuwen te ijsberen door de woonkamer en ik vroeg me af waar al die vrouwen over klagen, als dit het is, dan begrijp ik echt niet waar ze zo moeilijk over doen…. De weeën kwamen en gingen, De volgende dag hetzelfde liedje. Erg frustrerend. 

Toen we op donderdag mama van het vliegveld haalde had ik weer weeën, iets pijnlijker dat wel, maar ik dacht mij houden ze niet voor de gek, het gaat nog wel even duren. Niet dus…. Met weeën gewoon gekookt en een avondprogramma afgewerkt. Toen man en mam in bed lagen besloot ik nog even een goede tijden slechte tijden (my guilty pleasure) te kijken en ook maar te gaan slapen. Dat was alleen wat lasting met om de vijf minuten weeën die steeds heftiger warden. Na een nacht op de bank met mijn hypno birthing cd aan was het om 8 uur tijd om naar de verloskundige te gaan voor mijn geplande controle. Jw grapte nog of ik zelf wilde rijden, wat ik serieus overwoog. Achteraf beter dat ik dat niet heb gedaan want bij de verloskundige braken m’n vliezen en moest ik direct naar het ziekenhuis omdat de baby in het vruchtwater had gepoept. 

Tijdens de rit van 25 minuten kwamen de weeën voortaan om de twee minuten. Eenmaal in een ziekenhuisbed kreeg ik een weeen storm waar geen einde aan leek te komen en had ik 15 seconden rust tussen de weeën. Na tweeënhalf uur en pas drie uur ontsluiting trok ik dat niet meer. Ondanks mijn angst voor een ruggenprik en mijn overtuiging dat ik het zelf kon en wilde doen besloot ik toch een pijnloze bevalling in te gaan. Nog 7 uur een weeen storm zou ik niet trekken. En achteraf maar goed ook, want terwijl ik lekker lag te slapen, what’s appen en facebooken bleef de weeen storm tot het einde aan (6 uur lang). Uiteindelijk mocht ik gaan persen. In de USA laten ze het verdovingskraantje gewoon aanstaan waardoor je ook tijdens het persen volledig verdoofd bent. De verpleegkundigen laten je weten wanneer je een wee hebt (door op de monitor te kijken). Je benen worden dan als een gek in de beugels gezet en je moet persen, maar je hebt geen persdrang, best grappig. Na 40 minuten kwam ons Luuk tevoorschijn. Een magisch moment voor ons allebei. Two became three!!!

Na een gelukzalige nacht en heerlijke dag zou Luuk op zondagochtend mee naar huis mogen (een halve dag eerder dan gepland). In de USA moet je nl. 48 in het ziekenhuis verblijven voordat je ontslagen wordt, in deze 48 uur wordt je geleerd hoe je de baby warm moet houden, in bad moet doen en moet je aan kunnen tonen dat je de baby kunt borstvoeden. Er bestaat namelijk geen kraamzorg. Met een gerust gevoel vielen we dan ook in slaap nadat we het eerste kraambezoek op zaterdag hadden ontvangen.

Die nacht ging het echter mis. Luuk raakte overstuur, huilde heel hard en hield vervolgens zo lang z’n adem in dat hij paars aanliep. Doordat dit die nacht nog 2 x gebeurde werd besloten Luuk op de NICU (Neonatal Intensive Care Unit) op te nemen. Ik was natuurlijk helemaal overstuur, mijn zoon was immers zo gezond dat hij eerder naar huis mocht, en nu zo ziek dat hij per direct opgenomen werd op de NICU.

Luuk had in het vruchtwater gepoept en dit ook ingeslikt. Waarschijnlijk heft de meconium in zijn uiterste longblaasjes geplakt waardoor deze bij de eerste ademhalingen niet open zijn gaan staan. Toen hij zaterdag zo overstuur raakte en hard moest huilen en zijn adem inhield is waarschijnlijk de druk (of het verschil in druk) zo groot geweest dat de aan elkaar geplakte blaasjes opengeklapt zijn en een ‘airleak’ of pneumothorax veroorzaakten. Na een spannende 48 uur op de nicu mochten we Luuk gelukkig mee naar huis nemen. Heel spannend want ik was natuurlijk als de dood dat hij weer paars zou aanlopen als ik even niet zou opletten. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.

Eerste kennismaking met Gijs

Na 2 dagen thuis te zijn mochten we alweer in de auto naar de kinderarts. De verloskundige of arts komt hier niet langs en een consultatiebureau kennen ze niet. Dat betekent dat je zelf naar de kinderarts gaat (die hier als huisarts voor kinderen fungeert).

Inmiddels zijn we drie art bezoeken verder, groeit Luuk als kool en staat in zijn status dat hij een ‘very healthy baby’ is. Daarnaast krijg je tips en adviezen waar je je aan dient te houden. Zo mag de baby pas in bad als zijn navelstreng af is gevallen, staat er bijna de doodstraf op niet borst voeden en is het min of meer verboden om je kind onder een dekentje te laten slapen. We hebben dus braaf Luuk een ‘sponch bath’ gegeven tot het stompje eraf viel, slaapzakken gekocht zodat hij daar in kan liggen en geef ik ook borstvoeding. Aan de achterlijke ontsmettingswaanzin en vaccinatie mania werk ik niet mee. De afkeurende blik van de zuster op mijn weigering voor het griepvaccin en de hepB prik bij 1 dag na de geboorte konden me niet overhalen dit toch te doen, ergens trek ik een grens.

Ik mag als ik iedereen geloof in mijn handen klappen dat ik na 5 dagen lekker met Luuk buiten liep, naar de dierentuin en het strand ging en al lekker ging winkelen en ook al boodschappen doen. Samen met mama heeft Luuk ook zijn eerste trolley ritje gemaakt en Old-town verkend. Van thuiszitten is zo min mogelijk spraken want dat zit niet in de aard van z’n moeder… Mama grapt vaak dat ze helemaal geen kraamzorg heeft kunnen geven omdat het zo goed met me ging, ze heeft daardoor lekker oma kunnen zijn en mee kunnen genieten van onze Luuk.

Voeden in de dierentuin

Boodschappen doen bij Trader Joes

Op de trolley wachten in Old town

Met Thanksgiving voor het eerst naar het strand!

Met papa naar de zeehonden in La Jolla

Inmiddels is het half December en heeft Luuk ook kennis gemaakt met de Sint.

En ook de Kerstman mag natuurlijk niet ontbreken; hij is met hem op de foto gegaan, heeft een brief van hem ontvangen, staat op de ‘nice list’ en heeft een handtekening te pakken. Ook Rudolph stuurde een kaart met pootafdruk. De kerst sok hangt en op de noordpool is een tijdelijke adreswijziging naar Deurne doorgegeven, kerst vieren we namelijk in Nederland maar daarover meer in de volgende blog!!!

Mijn eerste kerstornament

Christmastree!

De kerstman stuurde mij een brief!

En ik sta op de NICE LIST!

Handtekeningen van Santa en Rudolph!

merry Christmas!!!!

Months, Family and friends flew by…

Alweer een poos geleden kwamen we terug van onze roadtrip naar de National Parks of the West. De maanden die volgden stonden bomvol in het teken van leuke dingen doen en bezoek. Nu de rust is wedergekeerd, of kan ik beter zeggen er even kalmte is voor de volgende storm…. dacht ik, het wordt tijd voor een overzicht van de maanden augustus, september en oktober.

Augustus

Helemaal vol adrenaline en goede moet vertrokken we op een zeldzaam regenachtige zaterdag ochtend naar het Qualcomm Stadium om de hoek waar de residentie van de NFL Chargers gevestigd is. De fan dag leek veelbelovend op basis van de fan dagen van andere grote sportclubs en de verhalen daarover van vrienden. Ik was dan ook snel overgehaald. Beetje jammer van de zaterdagochtend want er was werkelijk geen kloot te doen. Buiten dat het retedruk was op de parkeerplaats en je in de rij moest om binnen te komen, was er geen klap te beleven. We hadden een grootse aanpak verwacht met meet-ups met NFL spelers, dansjes van Cheerleaders, een mascotte die uit z’n plaat gaat (hebben ze niet) en allerlei andere activiteiten die de fans haar harten nog meer doen volstromen. Helaas niets van dat alles. Een oefenmatch op de grasmat waar geen einde aan leek te komen, en vooral veel reclame voor nog beschikbare seizoen plaatsten op stoelen geplakt. Maar goed, hebben we ook weer afgevinkt. Op naar de IKEA voor wat Zweedse gehaktballetjes en het maken van een ‘wat moeten we kopen lijstje voor de babykamer’.

Dan maar eens naar een ander groot sportevent in San Diego: de paardenrennen in Del Mar. Samen met de ouders van JW vertrokken we na een brunch bij Cody’s in La Jolla naar het zonnige Del Mar alwaar we onze ogen uitkeken van alle koude kak die erg veel geld betalen om in een restaurant op de tribune van plastic borden te eten en uit plastic ‘pagne glazen’ te drinken. Wij hadden lekker cheap-ass kaartjes gekocht en hadden een prima uitzicht op deze steeds bedreigend wordendere mens en natuurlijk de paarden. De eerste 2 rondjes bekeken we het tafereel. We kwamen al snel tot de conclusie dat je wel moet gokken, anders is er geen klap aan. Een beetje het zelfde als met de kamelenrace op de kermis dus. Nadat ik van mijn buurman de regels en tactieken uitgelegd kreeg, besloten we de kansen te spreiden en op verschillende paarden in te zetten. Een aantal rondes verder stonden we zelfs op winst. Uiteindelijk met de inzet weer naar huis gegaan. Voor 6 euri pp. toch een leuke middag vermaak.

Go go go!!!

Om de Sensei de stuipen op het lijf te jagen (en de angst voor een law-suit) besloot ik in augustus met 27 weken  nog een Karate examen te doen. Alles liep voorspoedig en bij mijn speech over ‘perseverance’ hoefde ik alleen maar te zeggen: 27 weeks pregnant and still belt-testing te zeggen om de Dojo en Sensei aan het lachen te krijgen. Drie uur zwoegen later stond ik met een paarse band buiten.  Het is dat de volgende belt-test op mijn ‘Due date’ is, anders hadden we die ook nog even meegepikt. Kan dat wel? Tja dat bewees ik door met 34 weken een houten plank door te trappen. Benieuwd? Klik op de link, als die niet werkt, op Facebook kun je 'm ook nog een keer terugzien.

 

 

Tja, we hebben de smaak van het verhuizen de afgelopen jaren te pakken gekregen, en dus stond er weer een verhuizing op de planning. We verhuisden eind augustus naar een groter appartement in verband met de komst van ons baby-tje. Heerlijk die extra ruimte waardoor de katten extra kunnen bewegen en we ook een box in de woonkamer kwijt kunnen. We hebben wat ruimte in de slaapkamers ingeleverd, maar we zijn ontzettend dol op ons nieuwe onderkomen. Heb je ons nieuwe adres nog niet? Laat het me weten en ik stuur het je door.

September

Key West, of toch niet…  Een lang verwachtte droom was maanden geleden al geboekt. Wij zouden naar Florida gaan, via Orlando (en dus het Harry Potter themepark van Universal) zouden we naar Miami en de Keys reizen om vervolgens via de Everglades weer terug te reizen naar Orlando. Helaas geen Zweinstein expres, parelwitte stranden en alligators voor ons. Een dikke storm trok over Florida en de hele week zou het niet langer dan 1 uur per dag droog zijn. Beetje jammer als je een strand vakantie gepland hebt. We besloten ons verlies te nemen en in het zonnige California te blijven. Florida gaan we een keer vanuit Nederland doen. Gelukkig is Florida ‘de staat’ om met kinderen naar toe te gaan.

We besloten niet bij de pakken neer te zitten en toch te genieten van een laatste vrije week  met z’n twee te genieten. In en rond San Diego hebben we ons een week kunnen vermaken. Wat wonen we toch in een geweldige stad! Zo gingen we naar de paardenpolo (echt heel tof), met z’n twee op apenjacht in de Zoo, fietsen op Coronado, en vertrokken we voor twee heerlijke dagen naar het prachtige Catalina Island waar we met een golfkarretje over het eiland racete en met torpedo’s in een onderzeeër vissen voerden. Ook ontdekte ik hier dat de alcoholvrije ‘Pina Colada’ prima te doen is, hier volgden er dan ook verschillende van de afgelopen weken.

Catalina Island

Polo

Met natuurlijk pretty woman op de achtergrond gedraaid!

San Diego Zoo

Drankjes op Catalina Island

Fietsen op Coronado

En toen was het alweer 18 september, een beetje gespannen stonden we op San Diego Airport en daar kwamen ze dan als volleerde reizigers de roltrap af. Een dikke knuffel volgde, wat heerlijk om ze eindelijk weer te zien: Jordy en Maarten. Wat hebben we vijf ontzettend geweldige dagen met jullie gehad. We hadden nooit verwacht dat jullie deze kant uit zouden komen (Maarten heeft wat vliegangst), des te specialer was het. Vijf dagen lachen, gieren en brullen. Leren over natuur, heerlijk eten en mooie foto’s maken. Maar vooral lachen gieren en brullen. Tjee wat hebben we weer energie van jullie gekregen! De blik op jullie gezichten toen jullie de ‘Mustang Convertible’ instapten zal ik nooit meer vergeten. Ik denk dat jullie de reis die jullie maakten met diezelfde Mustang ook niet snel uit jullie gedachten krijgen.

Drie op 'n rij

Hidieop

Bijschrift toevoegen

Chillen op het strand

Nadat we Jordy en Maarten hadden uitgezwaaid hadden we nog 3 dagen te gaan en toen was het 26 september 2014. Precies een jaar eerder stapten we in het vliegtuig een nieuw (tijdelijk) leven tegemoet in het voor ons nog onbekende San Diego en USA. Een jaar later zijn we dankbaar voor de mensen die we hebben mogen ontmoeten, de vriendschappen die we hebben gesloten en de ontelbaar mooie momenten die we hebben meegemaakt. Ook mogen we in onze handen knijpen met de lieve vrienden en familie in Nederland die ons door dik en dun steunen, ons op komen zoeken en/of blijven interesse tonen in ons leven hier.  We besloten deze bijzondere dag te vieren met een bijzonder diner in de Melting Pot, een fondue restaurant.

Melting pot!!!!

Nog geen 24 uur later toeterden paps en mams  de parkeergarage van het complex binnen. Heerlijk om ze eindelijk een knuffel te kunnen geven, en ze mijn buik te laten zien. Na wat te hebben bij gekletst volgde al snel een rit naar Poway waar de jaarlijkse rodeo plaatsvond. Super tof om mee te maken en te kunnen delen met mijn ouders. Nog amper bijgekomen van de rodeo vertrokken papa, JW, Teun en Stijn op zondag naar de Chargers (NFL) en had ik mijn babyshower waar mama direct bij binnenkomst een button: ‘Grandma to be’ opgespeld kreeg. Vanaf dat moment heeft er de hele dag een hele grote lach op het gezicht van mama gestaan, echt van onschatbare waarde voor mij. De dagen die volgden stonden in het teken van family time en de aankomende baby. Om mam en pap extra te betrekken bij mijn zwangerschap lieten we een echo maken, ging mams mee naar de verloskundige, gingen we winkelen voor babyspullen, gipste mama mijn buik in en voelde papa vol trots hoe goed zijn kleinzoon al kan schoppen. Ook huurden we fietsen in Mission Beach en lunchten we op stand in het Del Coronado. We hebben intens genoten van de dagen met papa en mama. Aan al het mooie komt een eind en 6 dagen later vertrokken ook pap en mam weer naar Nederland.

Lunch in Del Coronado

Rodeo

Fietsen in Mission Beach

Rodeo

Fun at the afterparty

King of the Beach

Wat een plaatje

Oktober

Disney on Ice leek ons wel eens leuk om te bekijken. Terwijl de mussen buiten van het dak vielen van de hitte zaten wij lekker koel tussen honderden kinderen verkleed als hun favoriete Disney personage naar een uitvoering van Toy Story te kijken. Supertof.

De volgende dag konden we de hitte niet ontwijken. Samen met Nate en Jessie kochten we tickets voor de Mira Mar Airshow. We hadden vorig jaar al willen gaan, maar in verband met de gouvernement shutdown werd de show toen gecanceld. We hadden dan ook grootse verwachtingen van wat er getoond zou worden. Persoonlijk vonden we het een beetje tegenvallen, alle Amerikanen gingen natuurlijk wel helemaal los. De truck met een straaljager motor erin en de Wall of Fire door de IOD waren wel het hoogtepunt. Het optreden van OTTO the Helicopter deed ons weer even denken aan het Disney event de avond ervoor. Ik heb toch een beetje moeite als zo’n belangrijk overheidsorgaan werkt met kinderlijke titels als: Otto the helicopter…. Maar goed.

Vijf dagen later stond het opnieuw in het teken van vliegtuigen. We haalden Kyra en Siebe op van het vliegtuig. Ik had via de Whats app al wat mogen meegenieten van Kyra’s kritische noten over US Airways… Tjee wat heb ik je gemist! En wat was het heerlijk om jullie weer te zien. In ruil voor een zak choco pepernoten beloofde ik Kyra en Siebe twee dagen rond te rijden in San Diego. Een dagje strand en een dag dierentuin werden het, met een leuke afsluiter in hoe kan het ook anders: een Sushi restaurant. Zaterdagochtend zetten we de twee globetrotters met piepende banden af op het treinstation. Kyra en Siebe zouden de twee weken die volgden met backpack en openbaarvervoer langs de highway 1 naar San Francisco reizen, om vervolgens nog 1.5 dag bij ons te vertoeven voordat ze weer naar Nederland vertrokken.

Het weekend dat K&S in Monterey naar walvissen zochten kwamen Bart en Krista & family op bezoek. Supertof om ook hun weer een dikke knuffel te geven en na ons digitale kraambezoek via Skype die prachtige Nomi ook in het echt te zien en vast te kunnen houden. Na een heerlijke avond fonduen, splitsten we ons op zondag op en gingen de mannen naar een NFL wedstrijd en wij dames en kids bekeken de zeehonden en zeeleeuwen in La Jolla. Aan het bliksembezoek kwam veel te snel een einde, maar wat zijn we dankbaar dat ze met z’n zessen 10 uur op en neer reden om ons even te zien!

Watching NFL

En toen werd mijn lieverd alweer 33. Hij had zich er zo over opgewonden dat hij op zijn happy birthday zelf ziek in bed lag, ontzettend sneu natuurlijk. Om ‘m toch een beetje op te vrolijken stonden er cadeau’s namens mezelf, Gijs, Boris en de kleine man in mijn buik. Ook mocht ie een kaarsje op een cupcake uitblazen. Met alle kaarten uit Nederland had manlief toch het gevoel een beetje jarig te zijn. Twee dagen later op kantoor bleken ook collega’s erg creatief te zijn geweest, ze hadden een heuze luiertaart op z’n bureau neergezet! Super tof.

CADEAU'S!!!!

Woohoo! 33 alweer

Luiertaart

Een week verstreek en K&S beleefden doldwaze avonturen. Op zaterdag 25 oktober stonden we wederom op het vliegveld om ze op te halen. Na een lunch in de Gaslamp en het zoeken naar de meest lelijke koelkastmagneet van San Diego moest ik toch ff een tukje doen…. Tja de zwangerschap begint z’n tol te eisen zullen we maar zeggen. S ‘avonds spendeerden we 3.5 uur buiten in Balboapark. Kyra konden we als echte Halloween fan natuurlijk niet naar huis laten gaan zonder de ‘haunted trail’ te lopen. Siebe moest (en ging uiteindelijk met knikkende knieën mee), ik mocht niet mee (zwanger), en JW besloot mij gezelschap te houden (bange poeperd). Na 3 uur wachten mochten ze dan eindelijk de trail lopen, en Kyra vond het fantastisch!!!! Mission acomplished. Wel een beetje jammer dat het inmiddels 12 uur is en we verder niet veel meer kunnen doen….

De volgende dag maken we een pitstop bij een outlet voor wat Converse schoenen en vertrekken we naar het stadion van de Ducks (NHL). Voorlopig de laatste wedstrijd voor mij. Helaas was de afloop niet heel positief en werden we flink afgeklopt door de Sharks…. De frustratie was ook bij de Ducks goed te merken en de ene vechtpartij na de andere werd ingezet. Dat hebben K&S dus ook nog even meegepikt.

Ducks versus Sharks

Het zou een korte nacht worden want Kyra wist zeker dat ze de volgende ochtend om half 7 zouden vliegen. Om 3.45u ging mijn wekker en om half 5 zat ik met wat vochtige ogen terug in de auto richting mijn bed.  Een paar uur later durfde Kyra te laten weten dat ze zich verkeken had en ze eigenlijk pas om half 9 zouden vliegen. *&^@$(*&($......  Het is ‘r vergeven.

Week 37 van mijn zwangerschap en dat betekent dat ook ik met zwangerschapsverlof ga. De laatste week werken en sporten en een grote laatste schoonmaak in het huis volgen, afgesloten door een toffe Halloween waar we met Nate en Jesse patatje oorlog maakten en pompoenen carfden. 

Friet bakken!!!!

Patatje oorlog!!!

En carven maar

Ook bezochten we nog een pumpkin patch met Teun, Natas en de kids. Super leuke ervaring die je echt niet mag missen als je hier bent in Oktober.

Pumpkins!!!

En opHalloween night zelf met Teun, Natas en de Kids. In plaats van los met een fles Gin in de Gaslamp, werd het als zwangere Catwoman met een pompoen in de ene hand en Anne in de andere hand langs de deuren Trick or Treat en. En weet je wat? Ik had het voor geen goud willen missen!!! Wat kan er veel veranderen in een jaar? Volgend jaar een combinatie van beide!

De volgende blog zal in het teken staan van de geboorte van onze kleine man. Inmiddels is het aftellen begonnen en zijn we nog maar 10 dagen verwijderd van de uitgerekende datum, SPANNEND!!!!