Packing and breaking up with San Diego

Wie had gedacht dat afscheid nemen zo moeilijk kan zijn. Niet van een persoon maar de plaats waar je 18 maanden gewoond hebt en een compleet nieuw leven hebt opgebouwd. Baan, huis, studie, sport, vriendschappen alles moesten we van ‘scratch’ opbouwen. En daar zijn we aardig in gelukt al zeg ik het zelf. Als ik terugkijk dan kan ik zeggen dat dit de mooiste tijd uit mijn leven is. De periode waar ik mezelf heel goed heb leren kennen, waarin ik vriendschappen voor het leven heb opgebouwd, een kindje heb gekregen, maar waarin ik ook een nieuw land ontdekt heb en een nieuwe cultuur omarmt heb. Ik kan met recht zeggen dat ik van Amerika hou en dat ik verliefd ben op San Diego. Het doet dan ook ontzettend veel pijn om weer terug te gaan naar Nederland. Een land waar ik me eigenlijk niet meer thuis voel, maar wel een land waar mijn vorige leven zich afspeelde en waar de mensen waar ik het meeste van hou wonen.

Maar voordat de koffers worden ingepakt en we vertrekken hebben we nog wat afscheidsfeestje te gaan. Mijn lieve vriendinnetje Jamie organiseerde een afscheidsfuif voor ons waar alle collega’s van jw aanwezig waren. Naast de ITA’s (de Nederlanders) zijn ook de Amerikanen aanwezig. Mijn matties Eric (Jw’s baas) Nicole en Jess zijn er, en natuurlijk heeft Jess een eigen fles tequilla meegenomen en belanden we met dit clubje als iedereen weg is op het dakerras van Jeff met een geweldig uitzicht over Downtown San Diego. Ik vermaak me opperbest!

Een paar weken later heb ik mijn eigen fuif. Op mijn bucketlist stond nog: skating rank on friday night. And so we went. Allemaal volwassenen op een vrijdagavond tussen de 12 jarige kids die ons aan alle kanten voorbij zoefden. En hoe fantastisch was het! Daarna de meest ranzige PHO shop van San Diego onveilig gemaakt, waar ik lieve woorden en mooie afscheidskado’s kreeg. Zoooo lief.

MMA matties!

Happy camper

Totally rocks it!

Yes we rock!

Als een kind zo blij!

Stef's stuntpaleis!

Met Teun en Natas en ook met Jessie nemen we ook nog apart afscheid. Bijzondere vriendschappen die we niet zouden hebben willen missen. Ook nog een laatste keer naar een NHL wedstrijd en een laatste keer naar het safaripark.

Safari park, final goodbye

Al maanden stop ik mijn kop in het zand, ik beheers de struisvogel politiek als de beste. Totdat het echt niet meer kan omdat de verhuizers op de stoep staan en ze je hele Amerikaanse leven in een paar uur in dozen stoppen. Het is echt zover, waar ik 18 maanden geleden kriebels in mijn buik had bij het zien van al die ingepakte dozen en het lonkende avontuur in het verschiet. Heb ik er nu de kriebels van, gewoon buikpijn eigenlijk. Nog 2 nachtjes en we zitten in het vliegtuig, ik kan wel janken maar we doen er niets aan. Het besluit is definitief, we hebben er zelf voor gekozen terug te gaan. Nog even hebben we erover nagedacht om te blijven op een lokaal contract,  of om naar de oost kust te vertekken. We besloten het niet te doen, om Luuk z’n familie te laten leren kennen, om onze vriendschappen weer aan te halen en om te kijken of we weer kunnen aarden in een land waar alles tot de punt geregisseerd is. We gaan er het beste van maken.

Alles staat klaar voor vertrek

Tja liefdesverdriet is niet mooi, maar wel een gevoel dat voor iedereen herkenbaar is. Gelukkig slijt het met de tijd, tenminste dat zeggen ze. Natuurlijk kijken we ook uit om dingen in Nederland mee te maken. Zo kan ik niet wachten om in November met Luuk naar de intocht van sinterklaas te gaan. Met een mooi pietenpak aan op de schouders van z’n papa en een pepernoot in z’n hand (en de andere tien uitgesmeerd over z’n gezicht). Koningsdag te vieren met Koen, Jordy en Maarten, In de zomer weer lekker naar dance-feestjes te gaan. Met vriendinnen op de markt wijntjes te drinken. En bij pap en mam in de tuin te BBQ-en.

Dan is het zover, na een rit van 2 uur naar Los Angeles, sta ik met 6 koffers, de kinderwagen, Maxi-Cosi en 2 katten in het midden van de vertrekhal van LA met Luuk onder mijn t-shirt staand borstvoeding te geven. Jan-Willem is de huurauto aan het inleveren en sluit een half uur later aan. We stappen het vliegtuig in en 11 uur later staan we op Nederlandse bodem. Na wat vertraging omdat de buggy en de katten kwijt zijn, komen we 1.5uur na aankomst de aankomsthal in waar de ouders van Jw ons opwachten en overladen met knuffels! Eenmaal thuis heeft Marian allemaal bloemen neergezet en heeft papa een lekkere lunch geregeld.

Of we go!

Bedankt San Diego, voor 18 onvergetelijke maanden!!!!

The final countdown, the last chapter

Eigenlijk staat vanaf het moment dat we in januari weer voet op Amerikaanse bodem zetten, de definitieve terugkeer naar Nederland centraal. We willen het niet, maar merken dat we onbewust toch erg bezig zijn met ‘the big move’. Vooral ik heb er last van. Toch hebben we nog heel veel leuke dingen in het verschiet. We genieten dus ook nog ontzettend van het leven dat we hebben in San Diego.

Eenmaal terug in San Diego, wordt het tijd voor Luuks eerste inenting. Mijn hart breekt als Luuk het op een krijsen zet. Gelukkig is het zo voorbij en lacht Luuk al snel weer naar iedereen die naar ‘m kijkt.

Op 12 januari (Luuk is nu twee maanden) start ik weer met werken. In Amerika is zwangerschapsverlof niet vastgelegd. Niemand kijkt dus vreemd op als ik na een totaliteit van 10 weken zwangerschapsverlof weer aan het werk ga. Heel even twijfel ik als ik de deur achter me dichttrek en Luuk achter laat in de handen van z’n papa. Vrijwel direct denk ik, ik kan er binnen 10 minuten zijn. Ik vond het heerlijk om weer lekker aan het werk te zijn. Omdat een nieuwe ‘class’ volgen aan de UCSD niet meer gaat lukken omdat deze volzit, heb ik besloten een extra dag te gaan werken, en ik moet zeggen dat bevalt prima! Jill is thrilled om me weer te zien en ook van mijn baas krijg ik een super dikke knuffel, heerlijk dus.

Maar het leven bestaat niet alleen uit werken (hoewel ik daar vroeger heel anders over dacht). Samen met Natasja ontdek ik dat San Diego (county) heel veel leuke High-tea tentjes heeft. En dan echt op z’n Amerikaans: Kitscherig servies, mooi gedekte tafels, Lodewijk XIV meubilair EN hoeden, tasjes, parelkettingen!!! Samen zoeken we een mooie hoed op en genieten samen van ons momentje als Amerikaanse ‘Dutch(i)es’. Fantastisch zo’n verkleedfuif voor volwassenen, en wij zijn niet de enige. Hele clubs jonge vrouwen en dames op leeftijd komen binnen en zoeken ongegeneerd accessoires uit die de gelaatstrekken accentueren.

 

Eind januari komen we er tot onze schaamte achter dat er echt een mega fantastisch niet normal tof uitzicht punt is in San Diego waar je een 360 uitzicht hebt over de hele stad, de zee en het achterland. Beetje jammer dat al ons bezoek al geweest is…. Dus dan genieten wij er zelf maar extra van.

Uitzicht op La Jolla en Del Mar

We merken dat we het hiken best wel missen (kun je het geloven, dat wij en met name mijn man dit zeggen). De draagzak wordt daarom uit de kast gehaald en we besluiten met Nate en Jessie te gaan hiken in Rancho Penequitos. Een waterval was het einddoel, nou ik heb ‘m niet gevonden. Alle Amerikanen gingen overigens wel helemaal uit hun plaat bij het zien van een klein beekje dat wat verlagingen had en waar het water langzaam over wat keien stroomde. Ik ben daar dan geloof ik toch wat te nuchter voor. Maar we hebben het super naar onze zin gehad en Luuk, die heeft heerlijk geslapen.

hike the way away

En dan is het mijn pre-birthday party! Ik wil al maanden een keer naar Lips en telkens komt het er niet van. Daar moet verandering in komen, daarom vieren we mijn fuif gewoon daar! Lips is een dinner show met dragqueens die beroemde zangeressen imiteren en daar een hoop humor bij gebruiken. Natuurlijk wordt ik het podium op getrokken omdat ik jarig ben. Een super toffe show, en mijn eerste avondje uit zonder de mannen!

Cher

Amy Winehouse

Woehoe

Girls night out!

Na een super toffe vakantie en idem verjaardag wordt het Valentijnsdag. Je kunt dat hier niet afdoen met een kaartje (of met helemaal niets hebben Jw en Teun vorig jaar geleerd). Ik heb het huis versierd met hartjes, er hangt een  mooie Valentijnsdag krans aan de deur, en de voeten kunnen worden geveegd op een Valentine day deurmat. Van mijn lieve mannen krijg ik een mooie kaart en een mega ballon om me vertellen hoeveel ze wel niet van me houden. Natuurlijk trekken we Luuk z’n ‘Valentine day’ romper aan. Vervolgens vertrekken we naar het strand, het is hier namelijk gewoon 25 graden. Na een topdag op het strand, sluiten we de dag af met een heerlijke kaasfondue en een verslavende chocolade fondue met aardbeien.

How cute, right

Bijschrift toevoegen

boys on the beach

lekker chillen in mijn kuil

Bijschrift toevoegen

In Nederland is het carnaval en via FaceTime feest ik gezellig mee met Janneke en Koen. Op fat Tuesday (carnavals dinsdag) is het mijn beurt. Dan wordt hier Mardi-Grass gevierd. Samen met mijn vaste partner in crime maken wij de straten van Hillcrest weer onveilig. We bemachtigen V.I.P. tickets en swingen ons moe op het podium en genieten van gratis Gin&Tonic. We sluiten af in club Riches. Zwaar over de top, maar oh zo fijn om te zijn. Beste gay club in San Diego al zeg ik het zelf.

mmmmmmm

Pary time!

Sinds half januari ben ik ook weer aan het trainen geslagen met karate. Hoewel het lastig is om alles te plannen omdat Luuk vaak moet eten als ik aan het trainen ben. Ik sla dus veel trainingen over… Tocht mag ik op examen, wat een godswonder is. Op 24 februari is het zover. Tad, Marina en Amber zitten aan de jury tafel, iets dat me gerust stemt omdat ze weten dat ik nog niet de volledige core strength terug heb na mijn zwangerschap. We beginnen als altijd met een killing warming up. So far, so good. Dan komen de Jumping-Jacks, en niemand heeft mij gewaarschuwd dat als je net een kindje hebt dat het niet verstandig is om dat soort springoefeningen te doen… Ik krijg een rood hoofd en sein Amber en wijs beschamend naar mijn broek. Amber schiet in de lag en schiet Marina aan. Ik besluit gewoon verder te gaan maar trek een grens bij het grondwerk waar ik op iemand anders moet zitten. Gelukkig had ik dat net voor het examen nog met Tad geoefend dus die wist dat dat wel snor zat. Pffff ik schaam me dood, maar de blauwe band is binnen! WOEHOO!!!

Ook Luuk heeft in die korte tijd dat hij bij ons is al een maatje gevonden. We organiseren een playdate en Luuk en Joshua vermaken zich prima!

En dan snel de koffers pakken en vertrekken op een allerlaatste roadtrip. Wat was het geweldig.

Als ik terug denk aan de afgelopen 16 maanden dan ben ik toch echt een mazzelkont dat we dit avontuur zijn aangegaan! Wat we allemaal niet hebben meegemaakt en hebben gezien van een land waar ik eerder nog nooit geweest was en dat me eigenlijk helemaal niet trok. Ik kan met recht zeggen dat ik verslaafd ben aan de USA en San Diego in het bijzonder. Nog een laatste maandje, het laatste hoofdstuk en dan is het boek uit en het avontuur dus afgelopen.

Walking the cold on flipflops

Bij het schrijven van dit blogbericht bedenk ik me dat het wel moet lijken alsof wij van vakantie naar vakantie leven. En als ik me realiseer dat deze blog weer over een vakantie gaat, kan ik niet anders dan meegaan met die gedachte. De laatste vakantie voordat we 'farewell' zeggen tegen het land dat we 18 maanden ons thuis mochten noemen.

Met de ene auto volgepakt met koffers, campingbedje, kinderwagen, voedingskussen, waterflesjes, kortom bijna de gehele inhoud van ons appartement. En de andere auto volledig leeg gehaald en schoongemaakt, vertrekken we naar onze eerste stop net voor LA. Het werd tijd om afscheid te nemen van 'Cherry'. Met een kusje op de motorkap en een laatste blik voordat ze de loods werd ingereden nam ik afscheid van iets dat voor mij veel meer dan een auto was. Cherry was voor mij hetgeen dat het mogelijk maakte om sociale contacten te leggen en vooral te onderhouden. Zeventien maanden waren wij onafscheidelijk. Gelukkig is ze onderweg naar Nederland en is ons afscheid tijdelijk.

Weer verenigd in een auto kon de trip echt beginnen. Zo'n eerste nacht in een motel is best spannend met een kleintje. Maar de hele volksverhuizing verliep vlotjes en we zijn inmiddels een goed team geworden. Een kamer op de begane grond het liefst met een parkeerplaats voor de deur zodat de achterbak nog net niet de kamer ingeparkeerd kan worden helpt enorm bij het in- en uitladen....

Voordat we onze trip begonnen herinnerde manlief me eraan dat we nog een skipak voor Luuk moesten kopen zodat hij het niet koud zou krijgen. Hij dacht er helaas niet aan om warme en waterdichte schoenen voor zichzelf in te pakken of te kopen. Na een bochtenparade waar de 'road naar Hana in Maui' niets bij is komen we aan in Sequoia (-5 C). Willem komt bij het aangeven van alle warme kleding en schoenen tot de conclusie dat hij qua schoeisel kan kiezen tussen Allstars (voor papa aka: basketbalschoenen) en slippers. Met Allstars of slippers in 20 cm sneeuw stappen is niet prettig (tenzij je naam Michiel Hoedemakers is). Na een overweging kiest hij voor de Allstars. Na een voeding van Luuk in de auto en een mentale voorbereiding van Willem stappen we na 40 minuten een winter wonderland in met prachtig dwarrelende sneeuwvlokjes. Nadat we Luuk in z'n nieuwe draagzak hadden gewurmd was er helaas weinig over van de romantische vlokjes en kwamen we terecht in een wat je eerder 'ruige opkomende storm' noemt. Op het programma stond de General Sherman Tree om vervolgens door te hiken naar 'the College' en nog wat andere kleine hikes. De General hebben we gezien (de sneeuw uit de ogen wrijvend), de rest geloofden we wel. Met een hoed voel sneeuw en natte voeten stapten we terug in de warme omgeving van de auto.

Baby Luuk

Seqouia op z'n kant

Op naar Yosemite, maar niet voordat manlief onderweg warme schoenen heeft gekocht. Door een landschap dat aan Nederland doet denken met uitgestrekte weiden, velden en boerderijen komen we een grote plaats tegen waar we een paar schoenen voor hem vinden (niet dat ie die de rest van de vakantie nodig heeft gehad, maar toch). De late middag en avond besteden we aan een ware beren zoektocht. Het hele dorp wordt overspoeld door houten beren die te pas en te onpas ergens zijn neergezet. De beroemde pratende beer kozen wij uit om mee op de foto te gaan (je kunt maar een trekpleister hebben).

 De volgende dag vertrekken we vroeg naar Yosemite en genieten van de watervallen en de uitzichten, ook mocht een trial door een sequoia bos niet ontbreken (aangezien we alleen de 'general' in Sequoia gezien hadden). S ‘middags komen we aan in onze lodge met binnenzwembad waar we lekker met ons Luuk zwommen. In het restaurant bij de lodge zetten we net onze tanden in een hamburger als we Nederlanders horen. We besluiten de Brabanders aan te spreken en we hebben een gezellige avond met de oud Intertoys eigenaren van Sint-Oedenrode.

Aan de voet van 'the Grizzly'

Het zal Luuk allemaal worst wezen

The bruidssluier waterval

  

De volgende ochtend besluiten we door te rijden naar Napa Valley, we kijken hier al een tijd naar uit. Lekker wijntjes drinken in DE wijnstreek van de USA. Een mooie weg langs fruitgaarden brengt ons in Napa waar we direct besluiten om de Silverado trail te rijden. Alle bekende wijnhuizen hebben aan deze route hun proeverij. Het ene nog protseriger dan het andere, tja het blijft Amerika zullen we maar zeggen, het Las Vegas onder de wijnstreken.. Wij besluiten bij wijnhuis Darioush te gaan kijken. Een lange oprijlaan brengt ons langs een fontein met water en vuur. Het lijkt of we een oude Griekse tempel betreden. Eenmaal binnen nemen we plaats aan de bar en bestel ik mijn langverwachte en verdiende volle tot de nok toe gevulde glas overheerlijke rode wijn. Overheerlijk was ie, maar wel een tiende van de hoeveelheid die ik in mijn hoofd had. Je kunt alleen wijn proeven (met de bijbehorende hoeveelheden) niet bestellen. Gelukkig kreeg ik er ook een glas wit bij. We vroegen of we in een wat afgelegener gedeelte mochten zitten met Luuk. Dat ging helaas niet, dat was alleen als je 'member was en gereserveerd had'. Oké, dan maar borst voeden op de barkruk aan de bar. Na 3 minuten bleek het toch gewoon mogelijk te zijn om op de heerlijke designer bank plaats te nemen met uitzicht op de wijngaarden.....

Wijnhuis Darioush

Toscane in the US

petrified Seqouia

Sitting on a Patrified Seqouia

 De volgende ochtend rijden we nog een keer door het Toscaans aandoende landschap van Napa om naar het Patrified Forest te gaan waar we versteende Sequoia’s zien. Vervolgens rijden we door naar Fort Bragg. Daar eenmaal aangekomen besluiten we lekker een rondje door het historisch centrum te doen (nu moet je bij een historisch centrum in de USA niet veel voorstellen, want er is namelijk geen historie in de US, maar dit is waar de leuke winkels en vaak kleine restaurantjes en cafés zitten). We kopen wat leuke accessoires voor in Nederland en krijgen direct het trieste levensverhaal van de eigenaar te horen. We besluiten een lekkere bak koffie te gaan drinken in het plaatselijke koffietentje dat gerund wordt door een kopie van Luke uit Gilmore Girls (met idem humeur). Het hele plaatsje heeft qua gemoedelijkheid eigenlijk wel wat weg van Stars Hollow, alleen het prieel in ontbreekt. We krijgen een tip om lekker te gaan eten in de haven. We rijden tussen allerlei opgestapelde containers en bouwketen door en zien kerstverlichting hangen bij een wat lijkt op een dubbel opgestapeld containerblok. We stellen er ons niet te veel van voor maar worden blij verrast. We komen boven en krijgen een plaats bij een panorama uitzicht van de ondergaande zon op de zee, priceless. Overheerlijk eten werd geserveerd en bij de eerste hap besloot Luuk dat er geen tijd was voor romantiek of eten. 45 minuten lang heeft hij zo hard gekrijst dat we besloten beurten te nemen om Luuk bij alle andere romantisch dinerende gasten weg te houden. Gezellig in mijn eentje heb ik mijn bord leeggegeten om Jan-Willem af te wisselen zodat ook hij nog wat kon eten. Het dessert: to go please....

Welke koffie wil je hebben?

Romantisch dineren.... of toch niet.

De volgende ochtend rijden we door schattige plaatsjes met Victoriaanse huizen de Highway 1 naar beneden tot net voor San Francisco. Persoonlijk vinden we deze weg mooier dan de highway 1 tussen SF en LA. Een totaal ander landschap dan de rest van de kustlijn. We kregen het gevoel in Engeland, Ierland en soms zelfs Schotland te rijden. Niet zo gek als je bedenkt dat veel britten dit gebied uitkozen om hun nieuw bestaan op te bouwen omdat het ze herrinnerde aan hun land. Koeien die over de wegen lopen en hun kalfje voeden, steile kliffen en een ruige zee. We krijgen zo ie zo een heel ander Californië te zien. Voor ons gevoel is dit het echte California en wonen wij toch meer in het 'plastic fantastic' gedeelte (alhoewel dat in SD wel meevalt). Maar hier geen ketens en opgedirkte vrouwen die boodschappen doen, nee gewoon lekker verschoten jassen, geen make-up en een welgemeend vriendelijk praatje. Echt Gilmore Girls dus, maar dan aan de westkust 3 uur van Berkeley in plaats van de Oostkust en Yale.

Na een heerlijke dag langs de kustlijn rijden we het laatste gedeelte door Point Reyes, een heel mooi natuurgebied. Toevallig had ik net een boek uit dat zich deels afspeelt in Point Reyes. Mocht je nog een slaapplek voor SF zoeken, dan kunnen we je een tof dorpje aanraden! Wij sliepen echter heel ergens anders. Ik had al een voorgevoel dat het niet heel veel zou zijn, maar er stond een Porsche voor de deur dus volgens Willem kon het niet zo erg zijn. Ik wist niet dat een Porsche voor de deur iets zou zeggen over de kwaliteit van het motel maar goed... De kamer was 3 bij 3,  en er stond een doos servetten op het nachtkastje. Toen we naar buiten liepen om wat te gaan eten zagen we dat ook de rode neon verlichting was aangegaan. Oja en de man van de receptie zat achter glas.... Ik heb niet heel fijn geslapen en was blij dat Luuk in elk geval zijn eigen campingbedje had.

San Francisco stond op het programma, Alcatraz om precies te zijn. Na een lekker ontbijt in een tent bij pier 39 gingen we aan boord van het schip dat ons naar het eiland zou brengen. Erg indrukwekkend en een toffe ervaring die ik iedereen kan aanraden. Manlief en Luuk hebben zichzelf zelfs nog even op laten sluiten als echte boeven in de isoleercel. Eenmaal weer aan wal besluiten we de Ghiradelli fabriek eens aan een nadere inspectie te onderwerpen. De fabriek zit er niet meer maar de winkels van de chocolade gigant natuurlijk wel. Een welverdiende ijs coupe gaat er wel in na een warme dag. Op de terugweg bekijken we rustig het draaien van de cable car en eten we wat bij het Rainforest café. Luuk bekijkt met een glimlach van oor tot oor alle beesten die bewegen en geluid maken en de tropische storm die in het restaurant woed. We zien in de winkel de mutsen hangen die we ruim een jaar eerder met de ouders van JW op hadden gezet, en we besluiten er een traditie van te maken. Goed gemutst gaan we met z'n drieën op de foto. Uitgeteld na een lange dag SF ploffen we neer in ons bed in een hotel op Union Square. Geen uitgelaten stemming en stapavond voor ons, nee gewoon heerlijk slapen.

Onderweg naar Alcatraz

Ghiradelli!!!!

Cable car turn

Hat's on!

Ja ja, lekker toeristisch

Mijn mannen!

Vroeg vertrekken we naar Monterey dat we dit keer bij daglicht zien. We lunchen uitgebreid in een (dit keer) goed restaurant en Willem besluit zelfs heel Amerikaans om een shirt te kopen in de souvenirshop van het restaurant (typisch Amerikaans om mensen te laten betalen om reclame te lopen voor je restaurant keten, genius though…). Nu moest het gebeuren, de hele reden waarom we de Highway 1 nog een keer rijden, de langverwachte 17 mile. We hadden er van alles van verwacht en onze fantasie was op hol geslagen. Wij zagen een oude highway voor ons waar je alleen met een 4x4 kon rijden omdat het zo of-road en stijl zou zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan. Je kunt je voorstellen dat het dan ook als een verrassing kwam dat we een keurig geklede heer bij een toegangspoortje tegenkwamen die ons netjes een folder met daarin de highlights aanreikte en $10 inde. De verbazing werd nog groter toen we vervolgens een goedverzorgde villawijk inreden en na 8 mile nog steeds geen stoere of road waren tegengekomen… Maar jongens, we hebben die @)($*%&% Lone pine wel gezien. Man wat een teleurstelling, en man wat is dat nog een understatement!

Lone pine

Pebble beach golf court

De volgende dag stond een deel op de route dat we al kenden. We besloten alleen te stoppen op de plekken die we vorig jaar gemist hadden of bewust hadden overgeslagen. Zo hebben we een voedingsstop gehad bij Julia Pfeiffer Burns State Park, waar een waterval op het strand neerklettert en het door de branding wordt opgeslurpt. En hebben we ons onder de pensionatas gewaagd door het prachtige Hearst Castle te bezoeken. Ook mochten de zeeolifanten niet ontbreken (omdat ze schattig blijven). De walvissen die ons tijdens de rit vergezelde maakten het weer tot een prachtige rit.

 Bixby bridge

Julia Pfeiffer Burns State Park

Feeding with a view

Laat de boel de boel maar even.

Lunch op een hidden chilly billy surf beach

Hearst castle

 

Hearst castle

 
We besluiten de roadtrip 'over the top' af te sluiten door te gaan ontbijten in het niet te omschrijven uitbundige Madonna Inn. 5.5 uur later bellen we aan bij Anne in Del Mar, zij wordt drie en viert haar verjaardag. Het wordt een fijne dag om een heerlijke trip af te sluiten.

Madonna inn

Droomvlucht?

Stevig ontbijtje