Walking the cold on flipflops

Bij het schrijven van dit blogbericht bedenk ik me dat het wel moet lijken alsof wij van vakantie naar vakantie leven. En als ik me realiseer dat deze blog weer over een vakantie gaat, kan ik niet anders dan meegaan met die gedachte. De laatste vakantie voordat we 'farewell' zeggen tegen het land dat we 18 maanden ons thuis mochten noemen.

Met de ene auto volgepakt met koffers, campingbedje, kinderwagen, voedingskussen, waterflesjes, kortom bijna de gehele inhoud van ons appartement. En de andere auto volledig leeg gehaald en schoongemaakt, vertrekken we naar onze eerste stop net voor LA. Het werd tijd om afscheid te nemen van 'Cherry'. Met een kusje op de motorkap en een laatste blik voordat ze de loods werd ingereden nam ik afscheid van iets dat voor mij veel meer dan een auto was. Cherry was voor mij hetgeen dat het mogelijk maakte om sociale contacten te leggen en vooral te onderhouden. Zeventien maanden waren wij onafscheidelijk. Gelukkig is ze onderweg naar Nederland en is ons afscheid tijdelijk.

Weer verenigd in een auto kon de trip echt beginnen. Zo'n eerste nacht in een motel is best spannend met een kleintje. Maar de hele volksverhuizing verliep vlotjes en we zijn inmiddels een goed team geworden. Een kamer op de begane grond het liefst met een parkeerplaats voor de deur zodat de achterbak nog net niet de kamer ingeparkeerd kan worden helpt enorm bij het in- en uitladen....

Voordat we onze trip begonnen herinnerde manlief me eraan dat we nog een skipak voor Luuk moesten kopen zodat hij het niet koud zou krijgen. Hij dacht er helaas niet aan om warme en waterdichte schoenen voor zichzelf in te pakken of te kopen. Na een bochtenparade waar de 'road naar Hana in Maui' niets bij is komen we aan in Sequoia (-5 C). Willem komt bij het aangeven van alle warme kleding en schoenen tot de conclusie dat hij qua schoeisel kan kiezen tussen Allstars (voor papa aka: basketbalschoenen) en slippers. Met Allstars of slippers in 20 cm sneeuw stappen is niet prettig (tenzij je naam Michiel Hoedemakers is). Na een overweging kiest hij voor de Allstars. Na een voeding van Luuk in de auto en een mentale voorbereiding van Willem stappen we na 40 minuten een winter wonderland in met prachtig dwarrelende sneeuwvlokjes. Nadat we Luuk in z'n nieuwe draagzak hadden gewurmd was er helaas weinig over van de romantische vlokjes en kwamen we terecht in een wat je eerder 'ruige opkomende storm' noemt. Op het programma stond de General Sherman Tree om vervolgens door te hiken naar 'the College' en nog wat andere kleine hikes. De General hebben we gezien (de sneeuw uit de ogen wrijvend), de rest geloofden we wel. Met een hoed voel sneeuw en natte voeten stapten we terug in de warme omgeving van de auto.

Baby Luuk

Seqouia op z'n kant

Op naar Yosemite, maar niet voordat manlief onderweg warme schoenen heeft gekocht. Door een landschap dat aan Nederland doet denken met uitgestrekte weiden, velden en boerderijen komen we een grote plaats tegen waar we een paar schoenen voor hem vinden (niet dat ie die de rest van de vakantie nodig heeft gehad, maar toch). De late middag en avond besteden we aan een ware beren zoektocht. Het hele dorp wordt overspoeld door houten beren die te pas en te onpas ergens zijn neergezet. De beroemde pratende beer kozen wij uit om mee op de foto te gaan (je kunt maar een trekpleister hebben).

 De volgende dag vertrekken we vroeg naar Yosemite en genieten van de watervallen en de uitzichten, ook mocht een trial door een sequoia bos niet ontbreken (aangezien we alleen de 'general' in Sequoia gezien hadden). S ‘middags komen we aan in onze lodge met binnenzwembad waar we lekker met ons Luuk zwommen. In het restaurant bij de lodge zetten we net onze tanden in een hamburger als we Nederlanders horen. We besluiten de Brabanders aan te spreken en we hebben een gezellige avond met de oud Intertoys eigenaren van Sint-Oedenrode.

Aan de voet van 'the Grizzly'

Het zal Luuk allemaal worst wezen

The bruidssluier waterval

  

De volgende ochtend besluiten we door te rijden naar Napa Valley, we kijken hier al een tijd naar uit. Lekker wijntjes drinken in DE wijnstreek van de USA. Een mooie weg langs fruitgaarden brengt ons in Napa waar we direct besluiten om de Silverado trail te rijden. Alle bekende wijnhuizen hebben aan deze route hun proeverij. Het ene nog protseriger dan het andere, tja het blijft Amerika zullen we maar zeggen, het Las Vegas onder de wijnstreken.. Wij besluiten bij wijnhuis Darioush te gaan kijken. Een lange oprijlaan brengt ons langs een fontein met water en vuur. Het lijkt of we een oude Griekse tempel betreden. Eenmaal binnen nemen we plaats aan de bar en bestel ik mijn langverwachte en verdiende volle tot de nok toe gevulde glas overheerlijke rode wijn. Overheerlijk was ie, maar wel een tiende van de hoeveelheid die ik in mijn hoofd had. Je kunt alleen wijn proeven (met de bijbehorende hoeveelheden) niet bestellen. Gelukkig kreeg ik er ook een glas wit bij. We vroegen of we in een wat afgelegener gedeelte mochten zitten met Luuk. Dat ging helaas niet, dat was alleen als je 'member was en gereserveerd had'. Oké, dan maar borst voeden op de barkruk aan de bar. Na 3 minuten bleek het toch gewoon mogelijk te zijn om op de heerlijke designer bank plaats te nemen met uitzicht op de wijngaarden.....

Wijnhuis Darioush

Toscane in the US

petrified Seqouia

Sitting on a Patrified Seqouia

 De volgende ochtend rijden we nog een keer door het Toscaans aandoende landschap van Napa om naar het Patrified Forest te gaan waar we versteende Sequoia’s zien. Vervolgens rijden we door naar Fort Bragg. Daar eenmaal aangekomen besluiten we lekker een rondje door het historisch centrum te doen (nu moet je bij een historisch centrum in de USA niet veel voorstellen, want er is namelijk geen historie in de US, maar dit is waar de leuke winkels en vaak kleine restaurantjes en cafés zitten). We kopen wat leuke accessoires voor in Nederland en krijgen direct het trieste levensverhaal van de eigenaar te horen. We besluiten een lekkere bak koffie te gaan drinken in het plaatselijke koffietentje dat gerund wordt door een kopie van Luke uit Gilmore Girls (met idem humeur). Het hele plaatsje heeft qua gemoedelijkheid eigenlijk wel wat weg van Stars Hollow, alleen het prieel in ontbreekt. We krijgen een tip om lekker te gaan eten in de haven. We rijden tussen allerlei opgestapelde containers en bouwketen door en zien kerstverlichting hangen bij een wat lijkt op een dubbel opgestapeld containerblok. We stellen er ons niet te veel van voor maar worden blij verrast. We komen boven en krijgen een plaats bij een panorama uitzicht van de ondergaande zon op de zee, priceless. Overheerlijk eten werd geserveerd en bij de eerste hap besloot Luuk dat er geen tijd was voor romantiek of eten. 45 minuten lang heeft hij zo hard gekrijst dat we besloten beurten te nemen om Luuk bij alle andere romantisch dinerende gasten weg te houden. Gezellig in mijn eentje heb ik mijn bord leeggegeten om Jan-Willem af te wisselen zodat ook hij nog wat kon eten. Het dessert: to go please....

Welke koffie wil je hebben?

Romantisch dineren.... of toch niet.

De volgende ochtend rijden we door schattige plaatsjes met Victoriaanse huizen de Highway 1 naar beneden tot net voor San Francisco. Persoonlijk vinden we deze weg mooier dan de highway 1 tussen SF en LA. Een totaal ander landschap dan de rest van de kustlijn. We kregen het gevoel in Engeland, Ierland en soms zelfs Schotland te rijden. Niet zo gek als je bedenkt dat veel britten dit gebied uitkozen om hun nieuw bestaan op te bouwen omdat het ze herrinnerde aan hun land. Koeien die over de wegen lopen en hun kalfje voeden, steile kliffen en een ruige zee. We krijgen zo ie zo een heel ander Californië te zien. Voor ons gevoel is dit het echte California en wonen wij toch meer in het 'plastic fantastic' gedeelte (alhoewel dat in SD wel meevalt). Maar hier geen ketens en opgedirkte vrouwen die boodschappen doen, nee gewoon lekker verschoten jassen, geen make-up en een welgemeend vriendelijk praatje. Echt Gilmore Girls dus, maar dan aan de westkust 3 uur van Berkeley in plaats van de Oostkust en Yale.

Na een heerlijke dag langs de kustlijn rijden we het laatste gedeelte door Point Reyes, een heel mooi natuurgebied. Toevallig had ik net een boek uit dat zich deels afspeelt in Point Reyes. Mocht je nog een slaapplek voor SF zoeken, dan kunnen we je een tof dorpje aanraden! Wij sliepen echter heel ergens anders. Ik had al een voorgevoel dat het niet heel veel zou zijn, maar er stond een Porsche voor de deur dus volgens Willem kon het niet zo erg zijn. Ik wist niet dat een Porsche voor de deur iets zou zeggen over de kwaliteit van het motel maar goed... De kamer was 3 bij 3,  en er stond een doos servetten op het nachtkastje. Toen we naar buiten liepen om wat te gaan eten zagen we dat ook de rode neon verlichting was aangegaan. Oja en de man van de receptie zat achter glas.... Ik heb niet heel fijn geslapen en was blij dat Luuk in elk geval zijn eigen campingbedje had.

San Francisco stond op het programma, Alcatraz om precies te zijn. Na een lekker ontbijt in een tent bij pier 39 gingen we aan boord van het schip dat ons naar het eiland zou brengen. Erg indrukwekkend en een toffe ervaring die ik iedereen kan aanraden. Manlief en Luuk hebben zichzelf zelfs nog even op laten sluiten als echte boeven in de isoleercel. Eenmaal weer aan wal besluiten we de Ghiradelli fabriek eens aan een nadere inspectie te onderwerpen. De fabriek zit er niet meer maar de winkels van de chocolade gigant natuurlijk wel. Een welverdiende ijs coupe gaat er wel in na een warme dag. Op de terugweg bekijken we rustig het draaien van de cable car en eten we wat bij het Rainforest café. Luuk bekijkt met een glimlach van oor tot oor alle beesten die bewegen en geluid maken en de tropische storm die in het restaurant woed. We zien in de winkel de mutsen hangen die we ruim een jaar eerder met de ouders van JW op hadden gezet, en we besluiten er een traditie van te maken. Goed gemutst gaan we met z'n drieën op de foto. Uitgeteld na een lange dag SF ploffen we neer in ons bed in een hotel op Union Square. Geen uitgelaten stemming en stapavond voor ons, nee gewoon heerlijk slapen.

Onderweg naar Alcatraz

Ghiradelli!!!!

Cable car turn

Hat's on!

Ja ja, lekker toeristisch

Mijn mannen!

Vroeg vertrekken we naar Monterey dat we dit keer bij daglicht zien. We lunchen uitgebreid in een (dit keer) goed restaurant en Willem besluit zelfs heel Amerikaans om een shirt te kopen in de souvenirshop van het restaurant (typisch Amerikaans om mensen te laten betalen om reclame te lopen voor je restaurant keten, genius though…). Nu moest het gebeuren, de hele reden waarom we de Highway 1 nog een keer rijden, de langverwachte 17 mile. We hadden er van alles van verwacht en onze fantasie was op hol geslagen. Wij zagen een oude highway voor ons waar je alleen met een 4x4 kon rijden omdat het zo of-road en stijl zou zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan. Je kunt je voorstellen dat het dan ook als een verrassing kwam dat we een keurig geklede heer bij een toegangspoortje tegenkwamen die ons netjes een folder met daarin de highlights aanreikte en $10 inde. De verbazing werd nog groter toen we vervolgens een goedverzorgde villawijk inreden en na 8 mile nog steeds geen stoere of road waren tegengekomen… Maar jongens, we hebben die @)($*%&% Lone pine wel gezien. Man wat een teleurstelling, en man wat is dat nog een understatement!

Lone pine

Pebble beach golf court

De volgende dag stond een deel op de route dat we al kenden. We besloten alleen te stoppen op de plekken die we vorig jaar gemist hadden of bewust hadden overgeslagen. Zo hebben we een voedingsstop gehad bij Julia Pfeiffer Burns State Park, waar een waterval op het strand neerklettert en het door de branding wordt opgeslurpt. En hebben we ons onder de pensionatas gewaagd door het prachtige Hearst Castle te bezoeken. Ook mochten de zeeolifanten niet ontbreken (omdat ze schattig blijven). De walvissen die ons tijdens de rit vergezelde maakten het weer tot een prachtige rit.

 Bixby bridge

Julia Pfeiffer Burns State Park

Feeding with a view

Laat de boel de boel maar even.

Lunch op een hidden chilly billy surf beach

Hearst castle

 

Hearst castle

 
We besluiten de roadtrip 'over the top' af te sluiten door te gaan ontbijten in het niet te omschrijven uitbundige Madonna Inn. 5.5 uur later bellen we aan bij Anne in Del Mar, zij wordt drie en viert haar verjaardag. Het wordt een fijne dag om een heerlijke trip af te sluiten.

Madonna inn

Droomvlucht?

Stevig ontbijtje