Shotguns and Bloodymary’s

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover, my redneck experience! Op mijn bucketlist stond al 18 maanden: shooting at a shooting range. Toen ik Jess en Nicole tegenkwam op het afscheidsfuif dat voor Willem was georganiseerd, ontstond het masterplan om zondag met z’n vieren (inclusief Eric, Willems baas) te gaan schieten en daarna bloodymary’s te gaan drinken (in Hillcrest dat dan weer wel).

Jess wilde direct weten wat ik dan graag wilde schieten, waarop ik heel stoer  antwoordde: Een shotgun lijkt me wel tof. Vooral het geluid van tj, tj als je een nieuwe kogel klaarlegt. Oh zei Jess, das goed, maar dan kunnen we alleen naar de baan op Morena Blvd, want daar mag je shotguns schieten….. ok

En toen was het opeens zondag. Met een paar flesjes melk in de koelkast liet ik Luuk achter in de veilige handen van z’n papa. Ik stapte bij Eric in de auto en opeens stond ik met oordoppen en een veiligheidsbril op, aan de toonbank van de shooting range. ID laten zien en gaan met die banaan. Jess en Nicole liepen bepakt en bezakt met allerlei tassen en rugzakken voor ons uit de sluis door. Eric en ik mochten de ‘amo’ vasthouden. Toch wel even slikken….

Jess, ik en stiefdochter met vriend

Eric en ik

‘waar wil je mee beginnen’ vraagt Jess me, die me nu al een stoere chick vindt terwijl ik het stiekem bijna in m’n broek doe als ze alle tassen geopend heeft en me laat zien wat ze mee heeft: een .9, .45, .20, of een shot gun. Later zou de AR volgen, want daarvoor moesten we naar een speciale baan. Seriously impressed en flabbergasted werd me de .45 in de handen gedrukt. Na een uitgebreide safety uitleg moest ik schieten op target. En jezus wat komt er dan een adrenaline vrij, en jezus wat is dat een krachtig wapen! Ik werd er gewoon bang van, niet alleen van het wapen, maar ook van mijn goede ‘hand-oog coördinatie’ toen ik zag waar ik het target geraakt had. Jess werd er helemaal wild van.

Safety instructions

Uitleg werking .45

Nadat ik met knikkende knieën klaar was met de .9 en .45 was de .20 of zoals ik het liever noem: ‘the bunny hunting rifle’ aan de beurt. Very easy, pief paf zegt het wapen en het schiet mini kogeltjes. Eigenlijk geen klap meer aan als je net de .45 in je handen hebt gehad. Maar het heeft een hoog ‘ma flodder’ gehalte en staat goed op de foto. Wat een nog groter ‘ma flodder’ gehalte heeft is de shotgun. Tjezus wat een apparaat en wat doet m’n schouder 3 dagen na het afvuren ervan pijn! Heftig wapen, maar het tj,tj is echt heel gaaf om te doen!

.45

Resultaat, niet slecht

.20 aka Bunny shooting rifle

SHOTGUN!!!!

Na al deze wapens (die al erg indrukwekkend waren, vooral het feit dat die dingen allemaal bij 1 iemand thuis liggen), was de AR aan de beurt. Ik had nog geen flauw idee… totdat de mede schieters van de banen naast ons even kwamen kijken toen de koffer openging. En toen Jess begon te schieten ik het voelde in mijn buik en de mensen van de andere banen toch even kwamen kijken waar dat giga geluid vandaan kwam. Het was duidelijk, niet alleen ik was onder de indruk. Een serieus wapen dat je niet in z’n geheel kunt kopen, maar in onderdelen moet bestellen en zelf in elkaar zetten. Het is een semiautomatisch wapen en daarmee bloedgevaarlijk. (zijn de andere wapens dat dan niet dan vraag ik me af, maar dat is in Jess ogen een heel ander verhaal).

Slik, en dan ben ik aan de beurt. Ik vraag Jess me vast te houden na de shotgun ervaring van een half uur eerder. Ze belooft me dat er niets kan gebeuren, er geen terugslag is, ik geen pijn krijg, het alleen luid is, maar vooral dat je er een enorme kick van krijgt en dat ik vooral moet blijven schieten. Pfffff het zweet staat op plekken die ik hier niet nader zal benoemen, maar ik moet van mezelf… je bent toch geen watje? Ik zeg tegen Jess dat ik maar 1 kogel wil schieten that’s it. En dan richt ik en schiet, en schiet en schiet, tot alle kogels op zijn. Mijn target komt terug alles was raak. Hoe gaaf is dit! Jess is trots op me dat ik het zo goed doe, en noemt me ‘a natural’. Iets dat ik eerst overdreven Amerikaans vind, maar wat me later angst aanjaagt als blijkt dat ik de enige ben die het target heeft weet te raken (buiten Jess dan).

AR

  
Diep onder de indruk, vol adrenaline en met toch ook wel wat angst, stappen we in de auto naar Hillcrest. Angst want elke mafketel mag en kan in de VS een wapen bij zich dragen. Terwijl wij schoten waren er ook ouders die hun kinderen meenamen naar de range als ‘gezinsuitje’ en werd er geschoten op boosaardige kabouters. 

We eten in stijl bij een BBQ restaurant waar we ‘cornbread, bacon by pieces’ en pulled pork burger eten, en napraten onder het genot van een Bloodymary (hoe toepasselijk). En dan zet Eric me thuis af en wenst me een fijne avond. Als of we een gezellige middag zijn wezen shoppen in the mall.

Welverdiende Bloodymary!

It can’t get more redneck than this… en ik heb weer een hokje afgevinkt op mijn bucketlist.