Packing and breaking up with San Diego

Wie had gedacht dat afscheid nemen zo moeilijk kan zijn. Niet van een persoon maar de plaats waar je 18 maanden gewoond hebt en een compleet nieuw leven hebt opgebouwd. Baan, huis, studie, sport, vriendschappen alles moesten we van ‘scratch’ opbouwen. En daar zijn we aardig in gelukt al zeg ik het zelf. Als ik terugkijk dan kan ik zeggen dat dit de mooiste tijd uit mijn leven is. De periode waar ik mezelf heel goed heb leren kennen, waarin ik vriendschappen voor het leven heb opgebouwd, een kindje heb gekregen, maar waarin ik ook een nieuw land ontdekt heb en een nieuwe cultuur omarmt heb. Ik kan met recht zeggen dat ik van Amerika hou en dat ik verliefd ben op San Diego. Het doet dan ook ontzettend veel pijn om weer terug te gaan naar Nederland. Een land waar ik me eigenlijk niet meer thuis voel, maar wel een land waar mijn vorige leven zich afspeelde en waar de mensen waar ik het meeste van hou wonen.

Maar voordat de koffers worden ingepakt en we vertrekken hebben we nog wat afscheidsfeestje te gaan. Mijn lieve vriendinnetje Jamie organiseerde een afscheidsfuif voor ons waar alle collega’s van jw aanwezig waren. Naast de ITA’s (de Nederlanders) zijn ook de Amerikanen aanwezig. Mijn matties Eric (Jw’s baas) Nicole en Jess zijn er, en natuurlijk heeft Jess een eigen fles tequilla meegenomen en belanden we met dit clubje als iedereen weg is op het dakerras van Jeff met een geweldig uitzicht over Downtown San Diego. Ik vermaak me opperbest!

Een paar weken later heb ik mijn eigen fuif. Op mijn bucketlist stond nog: skating rank on friday night. And so we went. Allemaal volwassenen op een vrijdagavond tussen de 12 jarige kids die ons aan alle kanten voorbij zoefden. En hoe fantastisch was het! Daarna de meest ranzige PHO shop van San Diego onveilig gemaakt, waar ik lieve woorden en mooie afscheidskado’s kreeg. Zoooo lief.

MMA matties!

Happy camper

Totally rocks it!

Yes we rock!

Als een kind zo blij!

Stef's stuntpaleis!

Met Teun en Natas en ook met Jessie nemen we ook nog apart afscheid. Bijzondere vriendschappen die we niet zouden hebben willen missen. Ook nog een laatste keer naar een NHL wedstrijd en een laatste keer naar het safaripark.

Safari park, final goodbye

Al maanden stop ik mijn kop in het zand, ik beheers de struisvogel politiek als de beste. Totdat het echt niet meer kan omdat de verhuizers op de stoep staan en ze je hele Amerikaanse leven in een paar uur in dozen stoppen. Het is echt zover, waar ik 18 maanden geleden kriebels in mijn buik had bij het zien van al die ingepakte dozen en het lonkende avontuur in het verschiet. Heb ik er nu de kriebels van, gewoon buikpijn eigenlijk. Nog 2 nachtjes en we zitten in het vliegtuig, ik kan wel janken maar we doen er niets aan. Het besluit is definitief, we hebben er zelf voor gekozen terug te gaan. Nog even hebben we erover nagedacht om te blijven op een lokaal contract,  of om naar de oost kust te vertekken. We besloten het niet te doen, om Luuk z’n familie te laten leren kennen, om onze vriendschappen weer aan te halen en om te kijken of we weer kunnen aarden in een land waar alles tot de punt geregisseerd is. We gaan er het beste van maken.

Alles staat klaar voor vertrek

Tja liefdesverdriet is niet mooi, maar wel een gevoel dat voor iedereen herkenbaar is. Gelukkig slijt het met de tijd, tenminste dat zeggen ze. Natuurlijk kijken we ook uit om dingen in Nederland mee te maken. Zo kan ik niet wachten om in November met Luuk naar de intocht van sinterklaas te gaan. Met een mooi pietenpak aan op de schouders van z’n papa en een pepernoot in z’n hand (en de andere tien uitgesmeerd over z’n gezicht). Koningsdag te vieren met Koen, Jordy en Maarten, In de zomer weer lekker naar dance-feestjes te gaan. Met vriendinnen op de markt wijntjes te drinken. En bij pap en mam in de tuin te BBQ-en.

Dan is het zover, na een rit van 2 uur naar Los Angeles, sta ik met 6 koffers, de kinderwagen, Maxi-Cosi en 2 katten in het midden van de vertrekhal van LA met Luuk onder mijn t-shirt staand borstvoeding te geven. Jan-Willem is de huurauto aan het inleveren en sluit een half uur later aan. We stappen het vliegtuig in en 11 uur later staan we op Nederlandse bodem. Na wat vertraging omdat de buggy en de katten kwijt zijn, komen we 1.5uur na aankomst de aankomsthal in waar de ouders van Jw ons opwachten en overladen met knuffels! Eenmaal thuis heeft Marian allemaal bloemen neergezet en heeft papa een lekkere lunch geregeld.

Of we go!

Bedankt San Diego, voor 18 onvergetelijke maanden!!!!