Heidi & Jan-Willem in San Diego: december 2014

Al een paar weken stond ik onder extra controle van het ziekenhuis. Preeclampsie was het verdict, oftewel: zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig een hele milde vorm maar toch, het blijft spannend. Gelukkig was mijn OBGYN er een die onnodig inleiden liever niet doet, dus we besloten het keer op keer te bekijken.

De eerste extra controle vond plaats op Halloween. Als mijn bloeddruk boven de 150 zou zijn, zou onze man op ‘all saints’ gehaald worden. Toen we eenmaal in het kamertje lagen begonnen Willem en ik te fantaseren over een Halloween baby en leuke kinderfeestjes en later grote fuiven in het Halloween thema. Maar lang hoefden we daar niet over te fantaseren want de bloeddruk was hoog, maar niet gevaarlijk hoog. S ‘avonds dus gewoon met Stijn en Ann langs de deuren.

De twee weken die volgden ging ik twee keer per week naar de kliniek om in een potje te piesen, bloeddruk te laten meten, enkels, hoofd en handen te laten checken en aan de monitoren gelegd te worden. Wonder boven wonder deed ik het heel goed…

Als je onder extra controle staat en je weet dat je de uitgerekende datum waarschijnlijk niet gaat halen, dan ga je denken over leuke datums. 11 november 2014 om 11.11u zou een mooie datum zijn voor de geboorte van ons mannetje bedacht ik me. Als carnavals beest in hart en nieren zou dat toch wel heel tof zijn. Even leek het erop dat het ook ging gebeuren. Nadat ik op vrijdag 1 cm ontsluiting bleek te hebben, en mijn waarden vrij hoog bleken te zijn, en ik op zaterdag de welbekende ‘prop’ verloor, dacht ik dat zou wel eens kunnen gebeuren. Nadat ik op de 11de bij de verloskundige was geweest en ze mijn ‘mambranes gesweeped’ had, en ik me lekker druk had gemaakt tijdens de Veterans Day parade en een lekker stuk taart buit had gemaakt begonnen er inderdaad weeën.

Ik zat thuis op de bank te timen van 15 min. naar 11 min naar 6 min. Manlief liep vol zenuwen te ijsberen door de woonkamer en ik vroeg me af waar al die vrouwen over klagen, als dit het is, dan begrijp ik echt niet waar ze zo moeilijk over doen…. De weeën kwamen en gingen, De volgende dag hetzelfde liedje. Erg frustrerend.

Toen we op donderdag mama van het vliegveld haalde had ik weer weeën, iets pijnlijker dat wel, maar ik dacht mij houden ze niet voor de gek, het gaat nog wel even duren. Niet dus…. Met weeën gewoon gekookt en een avondprogramma afgewerkt. Toen man en mam in bed lagen besloot ik nog even een goede tijden slechte tijden (my guilty pleasure) te kijken en ook maar te gaan slapen. Dat was alleen wat lasting met om de vijf minuten weeën die steeds heftiger warden. Na een nacht op de bank met mijn hypno birthing cd aan was het om 8 uur tijd om naar de verloskundige te gaan voor mijn geplande controle. Jw grapte nog of ik zelf wilde rijden, wat ik serieus overwoog. Achteraf beter dat ik dat niet heb gedaan want bij de verloskundige braken m’n vliezen en moest ik direct naar het ziekenhuis omdat de baby in het vruchtwater had gepoept.

Tijdens de rit van 25 minuten kwamen de weeën voortaan om de twee minuten. Eenmaal in een ziekenhuisbed kreeg ik een weeen storm waar geen einde aan leek te komen en had ik 15 seconden rust tussen de weeën. Na tweeënhalf uur en pas drie uur ontsluiting trok ik dat niet meer. Ondanks mijn angst voor een ruggenprik en mijn overtuiging dat ik het zelf kon en wilde doen besloot ik toch een pijnloze bevalling in te gaan. Nog 7 uur een weeen storm zou ik niet trekken. En achteraf maar goed ook, want terwijl ik lekker lag te slapen, what’s appen en facebooken bleef de weeen storm tot het einde aan (6 uur lang). Uiteindelijk mocht ik gaan persen. In de USA laten ze het verdovingskraantje gewoon aanstaan waardoor je ook tijdens het persen volledig verdoofd bent. De verpleegkundigen laten je weten wanneer je een wee hebt (door op de monitor te kijken). Je benen worden dan als een gek in de beugels gezet en je moet persen, maar je hebt geen persdrang, best grappig. Na 40 minuten kwam ons Luuk tevoorschijn. Een magisch moment voor ons allebei. Two became three!!!

Na een gelukzalige nacht en heerlijke dag zou Luuk op zondagochtend mee naar huis mogen (een halve dag eerder dan gepland). In de USA moet je nl. 48 in het ziekenhuis verblijven voordat je ontslagen wordt, in deze 48 uur wordt je geleerd hoe je de baby warm moet houden, in bad moet doen en moet je aan kunnen tonen dat je de baby kunt borstvoeden. Er bestaat namelijk geen kraamzorg. Met een gerust gevoel vielen we dan ook in slaap nadat we het eerste kraambezoek op zaterdag hadden ontvangen.

Die nacht ging het echter mis. Luuk raakte overstuur, huilde heel hard en hield vervolgens zo lang z’n adem in dat hij paars aanliep. Doordat dit die nacht nog 2 x gebeurde werd besloten Luuk op de NICU (Neonatal Intensive Care Unit) op te nemen. Ik was natuurlijk helemaal overstuur, mijn zoon was immers zo gezond dat hij eerder naar huis mocht, en nu zo ziek dat hij per direct opgenomen werd op de NICU.

Luuk had in het vruchtwater gepoept en dit ook ingeslikt. Waarschijnlijk heft de meconium in zijn uiterste longblaasjes geplakt waardoor deze bij de eerste ademhalingen niet open zijn gaan staan. Toen hij zaterdag zo overstuur raakte en hard moest huilen en zijn adem inhield is waarschijnlijk de druk (of het verschil in druk) zo groot geweest dat de aan elkaar geplakte blaasjes opengeklapt zijn en een ‘airleak’ of pneumothorax veroorzaakten. Na een spannende 48 uur op de nicu mochten we Luuk gelukkig mee naar huis nemen. Heel spannend want ik was natuurlijk als de dood dat hij weer paars zou aanlopen als ik even niet zou opletten. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.

Eerste kennismaking met Gijs

Na 2 dagen thuis te zijn mochten we alweer in de auto naar de kinderarts. De verloskundige of arts komt hier niet langs en een consultatiebureau kennen ze niet. Dat betekent dat je zelf naar de kinderarts gaat (die hier als huisarts voor kinderen fungeert).

Inmiddels zijn we drie art bezoeken verder, groeit Luuk als kool en staat in zijn status dat hij een ‘very healthy baby’ is. Daarnaast krijg je tips en adviezen waar je je aan dient te houden. Zo mag de baby pas in bad als zijn navelstreng af is gevallen, staat er bijna de doodstraf op niet borst voeden en is het min of meer verboden om je kind onder een dekentje te laten slapen. We hebben dus braaf Luuk een ‘sponch bath’ gegeven tot het stompje eraf viel, slaapzakken gekocht zodat hij daar in kan liggen en geef ik ook borstvoeding. Aan de achterlijke ontsmettingswaanzin en vaccinatie mania werk ik niet mee. De afkeurende blik van de zuster op mijn weigering voor het griepvaccin en de hepB prik bij 1 dag na de geboorte konden me niet overhalen dit toch te doen, ergens trek ik een grens.

Ik mag als ik iedereen geloof in mijn handen klappen dat ik na 5 dagen lekker met Luuk buiten liep, naar de dierentuin en het strand ging en al lekker ging winkelen en ook al boodschappen doen. Samen met mama heeft Luuk ook zijn eerste trolley ritje gemaakt en Old-town verkend. Van thuiszitten is zo min mogelijk spraken want dat zit niet in de aard van z’n moeder… Mama grapt vaak dat ze helemaal geen kraamzorg heeft kunnen geven omdat het zo goed met me ging, ze heeft daardoor lekker oma kunnen zijn en mee kunnen genieten van onze Luuk.

Voeden in de dierentuin

Boodschappen doen bij Trader Joes

Op de trolley wachten in Old town

Met Thanksgiving voor het eerst naar het strand!

Met papa naar de zeehonden in La Jolla

Inmiddels is het half December en heeft Luuk ook kennis gemaakt met de Sint.

En ook de Kerstman mag natuurlijk niet ontbreken; hij is met hem op de foto gegaan, heeft een brief van hem ontvangen, staat op de ‘nice list’ en heeft een handtekening te pakken. Ook Rudolph stuurde een kaart met pootafdruk. De kerst sok hangt en op de noordpool is een tijdelijke adreswijziging naar Deurne doorgegeven, kerst vieren we namelijk in Nederland maar daarover meer in de volgende blog!!!