Meet the grandparents

18 december was het zover. Na de nodige bezoekjes online en aan winkels om een wintergarderobe voor mezelf, jw en Luuk aan te schaffen kon het avontuur beginnen of toch niet?

Allereerst moest er een Amerikaans paspoort aangevraagd worden, anders zou het hele avontuur niet doorgaan. Luuk moest hiervoor op de foto. Bij de plaatselijke bounty fotograaf  (naast de gevangenis in downtown San Diego) werd Luuk vastgelegd op de gevoelige plaat. Nog maar 12 dagen oud, maar als je er een bordje met cijfers onder zou hangen zou hij zo ingeboekt kunnen worden…. Maar goed, zijn eerste pasfoto met kikkerpakje is binnen. Nu het geboortecertificaat nog. In de US komt een afgevaardigde van de stad alle gegevens opnemen die nodig zijn voor het geboortecertificaat. Je hoeft dus niet zelf naar het stadhuis toe. Het nadeel hiervan is wel dat je afhankelijk bent van de Amerikaanse bureaucratie en je niet precies weet wanneer de documenten klaar zijn. Je mag het document ophalen en $20 neertellen, maar als het document er nog niet is, dan houden ze het bedrag en moet je de volgende keer weer op de gok in de rij staan en $20 betalen. Er wordt namelijk geheim gehouden (i.v.m. privacy redenen) of het certificaat al klaar ligt. We hadden geluk en 30 minuten verder en $20 lichter waren we een geboortecertificaat rijker.

Op naar het paspoortbureau om een ‘expedited passport’ aan te vragen. Natuurlijk met knikkende knieën naar binnen want ook hier staan grote mannen met nog grotere wapens een security check te doen. Niet dat we iets te verbergen hebben, maar toch, het blijft indrukwekkend. Na met een hand op de borst en een hand in de lucht gezworen te hebben dat we alles naar eerlijkheid hadden aangeleverd mochten we gaan om 5 dagen later het paspoort op te halen. Luuk is officieel Amerikaans staatsburger.

Na alle cadeaus en kleding te hebben ingepakt vertrokken we naar LA om vanuit daar een rechtstreekse vlucht naar Schiphol te nemen. Omdat ikzelf altijd nogal geïrriteerd kon raken als er kleine kinderen aan boord van het vliegtuig gingen (voordat ik er zelf een had), besloot ik dat het misschien handig was om onze medepassagiers wat te paaien met snoep, een lief briefje namens Luuk en oordopjes. Tja je weet nooit! Nadat ik bij het uitdelen regelmatig de reactie kreeg dat het niet voor hen was omdat ze niet met mijn reisorganisatie meereisden, en ik aangaf toch echt het pakketje aan te nemen waren de reacties wat tam… we zaten dan ook met name met Europeanen in het vliegtuig. De Amerikanen warden helemaal wild van het zakje met bijgeleverde goederen en kwamen dan ook even naar onze ‘adorable’ Luuk kijken. Ook had Luuk een gigantische aantrekkingskracht op de stewardessen. De oordopjes konden in het zakje blijven, 11 uur lang hebben we geen kind aan Luuk gehad, en heeft hij super lief geslapen in zijn kleine bassinet.

'paai pakketjes'

Z'n eigen bassinet

Eenmaal door douane liepen we voor het eerst met z’n drieën door de schuifdeuren waar de opa’s, oma Marian en tante Carlijn met een gigantische ballon op ons stonden te wachten. Zo’n bijzonder moment om ons wonder voor het eerst voor te stellen aan onze ouders. Het was de start van een heerlijke vakantie die in het teken stond van genieten van elkaar.

Doordat we een week bij mijn ouders en een week bij de ouders van Willem sliepen konden alle opa’s en oma’s 24/7 genieten van hun kleinzoon. Wij genoten ook, vooral ook van de extra uurtjes slaap die we konden pakken doordat de oma’s graag oppasten. Luuk in badje doen, luiers verschonen, knuffelen, wandelen en spelen. Hij is goed verwend. Het was fantastisch.

tante Carlijn

opa Wim

tante Romy

neef Tommie

neef Sjonnie

opa Frank

oma Jose

overgroot oma Hensing

oma Marian

ome en tante Rob en Bernadette

overgroot oma Roessen

overgroot opa en oma Hermans

ome en tante Frank en Gelie

tante Monique

De maten bij elkaar

'tante Noor'

tante Kim

'ome Koen en Fons' en vriendinnetje Juul

'tante Krista'

 

'tante Kyra'

Ook de vrienden mochten natuurlijk niet ontbreken tijdens onze vakantie. We organiseerden twee kraamdagen waarbij vrienden tussen 11 en 4 konden komen om beschuit met muisjes te eten, Luuk te zien en bij te kletsen. Twee geslaagde dagen waar we voor iedereen voldoende tijd konden maken. We voorkwamen hiermee het gekkenhuis dat we in mei meemaakten.

Tijdens kerst ontmoette Luuk ook voor het eerst zijn overgrootouders en oudtantes (jaa Bernadette, zo heet dat nu...) Heel bijzonder om 4 generaties bij elkaar te zien. Oud en nieuw hebben we als vanouds weer gevierd bij de familie Janssen. Na op nieuwjaar traditioneel oliebollen te eten werd het na een laatste afscheid dag weer tijd om naar huis te gaan.

Ons Kerstmannetje

my first christmas

Oud en Nieuw bij familie Janssen

happy newyear allemaal!!!!

Oliebollen van opa Wim en tante Romy mmmm

 

Eenmaal thuis gaat alles weer z’n gangetje. Ik ben weer begonnen met werken en sporten, en heb er zelfs een extra werkdag bijgenomen. Toch begint het nu ook wel door te dringen dat de assignment op z’n eind loopt. We hebben een bucketlist gemaakt met dingen die we nog willen doen, kopen of zien voordat we vertrekken. 

In de twee weken dat we in Nederland waren, kwamen we erachter hoe veramerikaniseerd we inmiddels al zijn. Waar we ons aan het begin van de assignment groen en geel ergerden aan de lange wachttijden bij de kassa, het overdreven begroeten van bedienend personeel, het praatje aan de kassa van de supermarkt en het ongevraagd geven van adviezen, complimenten en opmerkingen, ergeren we ons nu met name aan de wijze waarop we in Nederland eigenlijk 'niet' met elkaar omgaan. Ik vind het inmiddels helemaal niet erg om lang in de rij te staan om mijn kleding af te rekeken want ik weet dat de kassajuf ook voor mij de tijd neemt. De begroeting van de ober is eigenlijk heel fijn, ze ziet je echt staan en ze werken hard voor hun fooien. En het is leuk te horen dat je zo'n leuke kinderwagen hebt of te zien dat mensen bijna hun nek vedraaien om in je kinderwagen te kunnen kijken en iets liefs te zeggen over je schattige baby. En bij de supermarkt is het toch heel fijn om te horen dat de kassajuf dat merk melk ook het lekkerste vindt....

In Nederland namen manlief en ik onszelf dan ook voor om ook gewoon 'flink fooi' te geven en mensen ongevraagd te complimenteren en onszelf natuurlijk ook te laten onderdompelen in alle complimenten over onze schattige koter. Helaas was dat van korte duur. Binnen vijf minuten had de ober van cafe Centraal het weten te verpesten. Onbeleefdheid, geen begroetingen, Luuk die in plaats van schattig begroet gewoon werd weggekeken, hete soep die over zijn kinderwagen heen werd geserveerd en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ook de kassajuf van de appie was niet met haar beste been uit bed gestapt. En de gastheer van een Venrayse horeca gelegenheid gaf aan dat ik Luuk wel op de wasbak onder de zeepdispenser kon verschonen, want tja waarom zou je een verschoontafel hebben. Ook het tikkende voetje en het welbekende zuchten bij het wachten in de rij als de persoon voor je met kleingeld aan het knoeien is en alles net wat langer duurt hadden we al in geen maanden meer gehoord. In de twee weken tijd is er buiten bekenden om niemand die iets zei over onze aanwinst, voor ons echt onbegrijpelijk. Kortom.... wij gaan een gigantische 'reverse cultureschoque' tegemoet. Daar staat tegenover dat we onze lieve vrienden en familie wel weer om ons heen hebben en die zijn alle veranderingen meer dan dubbel waard.

Terwijl ik deze blog schrijf bedenk ik me dat we eigenlijk al met een half been in Nederland staan. Het verhuisbedrijf komt morgen een inschatting maken van de hoeveelheid spullen dat mee naar Nederland gaat. Er zijn offertes uitgedaan voor het verschepen van de auto. De kinderkamer is besteld en de schilder is ingehuurd om het huis een lik verf te geven. Ik ben druk bezig met het updaten van mijn cv en motivatiebrieven en heb facetime afspraken met mijn coaches Nicole en Charlotte. Willem is druk bezig met het zoeken van een leuke functie en ook de eerste afscheidsetentjes zijn al gepland.

Time flies, maar eerst vliegen wij nog even voor een weekje naar Hawaii. Ik ken vervelendere plaatsen om m’n verjaardag te vieren.