Trippen met in-laws

Deze blog staat het bezoek van mijn schoonouders centraal.

Maar voordat we de ouders van Willem gingen ophalen wilde ik nog even Face timen met mijn eigen ouders. Samen met Willem had ik een 'all american' kerstpakket samengesteld en opgestuurd en ik was toch wel benieuwd of dat ontvangen was. Ze mochten het alleen nog niet openmaken. Wat ze wel konden openmaken was het kerstpakket dat papa van zijn werk kreeg. Vroeger was dat best een big deal. Heel het gezin bij elkaar in de keuken. Alle kerstpakketten bij elkaar en openmaken maar. Je merkt toch hoe je aan die kleine herinneringen hecht. Toen ik er achter kwam dat papa die avond met een kerstpakket was thuisgekomen hebben we dat met z'n drieën uitgepakt (ik keek in bed, via Facetime mee). Hoe klein ook, heel waardevol.

Wat zou er in de doos zitten?

Wat een gezelligheid!

Na al het decembergeweld rond sinterklaas en kerstmis dat hier al in oktober begint, gingen lief en ik op 20 december de ouders en zus van Willem ophalen van het vliegveld in SD dat hier maar 11 minuten rijden vandaan ligt. Na drie maanden in San Diego zonder vrienden en familie is het heel bijzonder om het thuisfront iets van onze wereld te laten zien. Voor een jetlag was dan ook geen tijd. De twee weken die zouden volgen waren tot de nok toe volgeboekt. Om ze niet al te erg af te schrikken begonnen we rustig met een huisgemaakte pasta en een gespreid bed.

We zouden effectief maar vier dagen in San Diego hebben voordat de karavaan (Ford Explorer) richting San Francisco zou vertrekken. Omdat we toch ook San Diego wilden laten zien, hebben we dat in een tempo afgewerkt dat voor de layed back Amerikanen in San Diego niet te bevatten was. Al de 'hotspots' zijn aangedaan. Zo zijn we op zaterdag naar 'Spanisch art village' in Balboa park geweest, hebben we rondgelopen en gelunched in Old-Town, naar Pacific Beach geweest en zijn we s ‘avonds kerststraten gaan bekijken in Poway.

Pier bij Pacific Beach

Christmas lights Poway

Balboa Park

Balboa Park

Need i say more?

Spanish art center

Op zondag zijn we appeltaart gaan eten in Julian. Nu hoor ik je denken, is die appeltaart dan echt zo lekker dat je er ruim 1.5 uur voor in de auto gaat zitten? JA!!! En daarbij komt dat de route ernaar toe echt prachtig is en ons bezoek een beeld geeft van de diversiteit van San Diego County. Na de buik voor appeltaart en het hoofd vol mooie prentjes van de uitzichten werd het tijd voor een middag shoppen in een van de outlets van San Diego. Naast de nodige last minut kerstcadeaus werden er ook nog wat goedkope merkkleding ingeslagen en heb ik toegegeven aan de spuuglelijke maar zeer comfortabele 'sketchers' (sorry Hester).

 

's Maandags weer vroeg uit de veren want ik had bedacht dat we zouden gaan ontbijten bij Cody's in La Jolla. Cody's is het leukste restaurantje van La Jolla dat bekent staat om 'French toast' met Champi. Super veel zin in en de hele rit ernaar toe gepraat over hoe fantastisch het eten en de sfeer is (en de super aantrekkelijke obers, stuk voor stuk surf goden). Komen we aan bij het restaurant, wat denk je: Gesloten voor de hollydays! Niet relaxed, toen maar ergens anders wat gegeten. Na een stevig ontbijt naar de Zeehonden op Childrens beach (la jolla) en de zeeleeuwen bij de cove geweest. Omdat ik nog nooit in de cove zelf was geweest en aardig benieuwd was, kochten we met z'n allen een ticket om 350 treden af te dalen naar iets dat heel mooi is om een foto te maken, maar wat mijn verwachtingen iets wat teleur deed stellen.

Na La Jolla op naar Point Loma waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Vervolgens weer de auto in om naar de USS Midway te gaan. Een oud vliegdekschip waar hoe vaak we er ook komen, we geen genoeg van krijgen. Het is zo immens groot dat je telkens weer iets nieuws ontdekt. Na een lange dag sightseeing SD zijn we heerlijk gaan eten bij de Cheesecake factory. Toch wel een van mijn favorieten moet ik zeggen. De cheesecake hebben we in laten pakken om thuis op de bank te eten.

La Jolla

Siebert

Point Loma

zeeleeuwen in La Jalla

de tocht naar de grot

USS Midway

Cheese!!!

In de Cove

Ik lust geen Cheese!

Op dinsdag zijn we met Captain Dave's Whale and Dolphin safari op pad geweest. Familie Hensing was al voor er een haan kon kraaien wakker (en ik kon natuurlijk mijn bed niet uitkomen, what's new), maar goed, om kwart voor 7 zaten we in de auto. Na een dutje van zo'n anderhalf uur kon ik nog wat verder slapen want Amerikanen komen standaard zo laat, dat ze dat inbouwen bij een activiteit. Wij waren netjes om 8 uur aanwezig (zoals gevraagd), maar de boot zou pas om negen uur vertrekken! Maar ik moet zeggen, het was de moeite meer dan waard, het begon met zeeleeuwen in de haven (niet heel bijzonder want die liggen er bij ons aan de kust honderden, maar goed) nog geen half uur onderweg werden we vergezeld door tientallen dolfijnen. Alle japanners en 'wannabe japanners' aka Wim en JW naar rechts (wat me wat zorgen baarde aangezien we aan boord van een catamaran waren.... maar alles ging goed, die boot is goed aangepast op japanners zullen we maar zeggen. Door gespannen netten aan de voorkant van de boot konden we de dolfijnen goed in het water zien zwemmen en als grande surprise werden er twee luikjes geopend waar je met maximaal 'twee average' weight personen naar beneden kon klimmen. Beneden was het polyester vervangen door plexiglas waardoor je op je buik kon gaan liggen en het gevoel had dat je tussen de dolfijnen lag. Echt heel gaaf, maar iets minder goed voor zeeziekte (of motion sickness zoals ze dat hier noemen). Mijn motion sickness armbandjes werkten hierdoor niet heel goed meer, maar ik heb alles binnen weten te houden. Na de invasie van dolfijnen werd het even rustig maar toen was het daar opeens! een 'sprouth' die alle japanners weer deed rennen (incl. onze eigen twee jappen). En ja hoor we hadden een 'gray whale' gespot. Super cool om zo'n immens beest naast je boot te zien zwemmen. Uiteindelijk drie walvissen gespot. De trip was geslaagd.

Jappjes

Zwemmen met dolfijnen

Zeeleeuwen

Flipper!

Captain Marian

Lekker chillen

Dolfijnen invasie

Daar is ie dan!!!!

s ‘Avonds lekker pakjesavond met de familie en later Robert gekeken op de bank. Op eerste kerstdag natuurlijk gefacetimed met het thuisfront en daarna lekker naar het strand geweest, het was hier namelijk 26 graden, sneeuwpoppen maken zat er niet in. Het werden dus zandkastelen. Heb nog even nagedacht om een 'sand-angel' te maken, toch maar niet gedaan, geen zin om nog een maand zand terug te vinden op plaatsen waar zand niet thuishoort. Na een heerlijk kerstdiner moesten de koffers nog even gepakt worden want de volgende ochtend zou onze roadtrip vroeg beginnen.

eerste kerstdag

ROADTRIP HIGHWAY 1

En toen begon het echte werk, nadat we Gijs & Boris hadden naar het pension hadden gebracht kon de 8 uur durende reis naar San Francisco beginnen. Sinds tijden zaten alle Hensings in een auto. Gelukkig hebben de auto's hier het formaat tank, zo ook die van ons. Alle koffers (6) en Hensings konden dus mee. De autorit naar San Francisco was een rit waar ik niet heel erg naar uit keek, toch bleek dit een mooie rit te zijn met alle diversiteit die Californië te bieden heeft. Natuurlijk viel ik in slaap terwijl we in de bergen reden, toen ik wakker werd leek het of ik in Nederland was. Een totaal vlak landschap met boerderijen en akkers waar we zo'n 1.5uur doorheen reden voordat we de eerste bergen weer tegenkwamen. Aangekomen in San Francisco eerst maar wat gegeten voordat we ons bed in doken.

De volgende ochtend zijn we als razende japanners (inclusief bijbehorende fototoestellen) San Francisco gaan verkennen. We hadden geen minuut te verliezen want we zouden maar twee dagen in deze stad zijn. Achtereen volgens hebben we bekeken:

- Chinatown

- Little Italy

- Coit Tower

- Lombard street

- Fishermans warf

- Een plein waar ik de naam niet meer van weet...

- Cable car

- en het centrum 

Chinatown gate

Little Italy

Beste lunch ever, van leukste Koreaanse ever!

Cable car fun

cable car

speciaal voor mij: Heidi Hensing

Levi's factory

Chinatown

Cable car in Chinatown

Bijschrift toevoegen

Beroemd schrijverscafe in Little Italy

Bijschrift toevoegen

Lombard street

S'avonds gingen we op advies van het hotelpersoneel eten in een oude herenclub waar we onze eigen 'cabin' kregen. We voelden ons heel speciaal, maar begrepen later waarom het restaurant voor een groot deel uit kleine afzonderlijke privé hokjes bestond. Het was namelijk erg belangrijk om geen contact met de andere klanten te hebben want dan zou je hard wegrennen. Tjee nog nooit zo'n chagrijnige ober meegemaakt: Sir what can you recommend: pasta or fish? Ober: Don't know, i hate both. Ok, is there something else you would recommend? Ober: I'm just hier to serve you. Have you maded up your mind yet? And so on, and so on. Het eten was niet om over naar huis te schrijven dus geen fooi voor meneer. Normaal gesproken doe je dat niet want daar kan ontslag voor de ober op staan in the US. Maar we wilden meneer en het restaurant graag uit hun lijden verlossen. 

onze eigen prive dining room

Later die avond toen drie Hensings vredig op stok lagen, dachten Carlijn en ik dat het wel een goed idee was om naar een bar te gaan voor wat welverdiende alcoholische versnaperingen. Het was erg gezellig, zo gezellig dat we bedachten dat het wel leuk zou zijn om het thuisfront mee te laten genieten van onze zatte uitbarstingen. Sorry Bernadette, Koen, pap en mam, Janneke en alle anderen waarvan ik niet meer weet dat ik met ze gesproken heb. 

De volgende ochtend vroeg uit de veren want we hadden een boottocht geboekt om de Golden Gate Bridge en Alcatraz te gaan bekijken. Heerlijk even uitwaaien om vervolgens naar Monterey door te rijden. 

Alcatraz

Golden Gate Bridge

 S ‘avonds in Montereyaangekomen kan het niet missen of er zijn een paar andere ITA's in hetzelfde dorpje. Na een vluchtige zwaai en knuffel aan Teun en Natas + kids zijn we zelf wat gaan eten.  De volgende ochtend zouden we de beroemde highway 1 gaan rijden.

Selfies in Monterey

Natuurlijk had ik me niet heel goed voorbereid (zoals altijd als het om reisplannen gaat) Ik had gewoon wat mooie uitzichtpunten opgeschreven maar natuurlijk geen coördinaten of adressen opgeschreven. Ik ging er dan ook vanuit dat alles super Amerikaans aangegeven zou staan. Dat was ook zo, behalve de waterval waar iedereen super benieuwd naar was. We hebben het moeten doen met het plaatje.... Maar goed, om zeker te zijn dat we niets zouden missen zijn we op elk vista point gestopt. En dat zijn er zo'n 20 op weg naar Santa Barbara. Ik kan niet anders zeggen dat de highway 1 met de walvissen die met je mee zwemmen meer dan de moeite waard is om te rijden. Omdat beelden het beter laten zien dan dat ik in woorden kan omschrijven, een fotoverslag van de highway 1 tot aan Santa Barbara:

Seal Elephant Rookery

Na een wandeling in het centrum van Santa Barbara waar we een bakker vonden die ons aan de lunchbenodigheden (croissants en apfelstrudel) voor onze eiland trip kon helpen, werd het tijd om wat te eten bij een heerlijke Italiaan. Maar helaas weer geen Carbonara op het menu voor Wim, die toch enigszins teleurgesteld aan zijn andere pasta begon. Na het diner snel doorgereden naar Ventura om te overnachten. De volgende ochtend moesten we al (veel te) vroeg uit de veren om richting de haven van Ventura te vertrekken. Ik had kaartjes gekocht voor de Island Cruiser die ons naar een van de Channel Islands zou brengen.

Eenmaal op zee werd er al snel een club dolfijnen gespot. Natuurlijk moest daarvoor gestopt worden. het hele japanners op een boot verhaal van 1 week eerder herhaalde zich. Men werd helemaal gek toen er dan ook nog een walvis gespot werd. Uiteindelijk nog zes walvissen langs zien zwemmen voordat we met een kleine vertraging op het eiland aankwamen. We wisten geen van allen wat we konden verwachten van Santa Cruz Island (grootste van de Channel Islands). Het enige dat we wisten was dat het een eilanden groep is met een eigen ecocultuur. Er leven dieren en planten die nergens anders ter wereld voorkomen omdat de eilanden nooit in verbinding met de kust hebben gestaan. Heel bijzonder moest het dus worden. En jee wat een prachtig eiland. Alles wat je meeneemt moet je weer van het eiland terug naar wal nemen (exclusief menselijke sappen if you know what i mean). Erg primitief allemaal voor Amerikaanse begrippen omdat er geen elektriciteit, gas etc. is. Je kunt er dan ook geen eten of drinken kopen (vandaar de croissants en apfelsrudel). Kamperen mag wel, maar dan ben je wel on your own. Klinkt toch wel tof, een compleet eiland voor je zelf voor 1 of 2 dagen. Na een korte hike onder begeleiding van een gids gingen ik en Willem in de schaduw hopen dat mijn migraine minder zou worden, Wim, Marian en Carlijn gingen zelf het eiland verkennen. Wederom: beelden zeggen meer dan woorden, althans mijn woorden:

S ‘avond door naar Los Angeles, waar we oud en nieuw zouden vieren. We hadden een super leuk huis geboekt in Hollywood. Op oudejaarsdag zijn Willem, ik en Carlijn de Universal Studio's gaan verkennen. Wim en Marian hebben door Hollywood gewandeld. Hierover konden jullie al lezen in de vorige blog. Omdat we in Hollywood waren hoopten we dat er om 12 uur wel wat vuurwerk te zien zou zijn.... niet dus. Na i.p.v. mosselen, spareibs gegeten te hebben hielden we onze traditie (normaal met Koen en zijn ouders) erin om te Mexican trainen. Om 12 uur zoals iedereen in Nederland 9 uur eerder gedaan had een fles Champagne open geknald. Na de nodige kussen die bij het nieuwe jaar horen gingen we vanzelfsprekend naar buiten. Naar een donker zwart gat. Niks, nada, noppes dat vuurwerk. Er zal vast vuurwerk afgestoken zijn (door de stad geregeld), maar dat was nergens in de buurt van Hollywood. Enigszins teleurgesteld weer naar binnen, Facetimen met het thuisfront. Toch wel heel leuk om al die katerhoofdjes te zien terwijl bij ons het nieuwe jaar net begonnen was. 

Hollywood!!!!

Na een afscheidsdiner moest Willem 2 januari gewoon weer aan het werk. Laat in de middag zouden ook Wim, Marian en Carlijn terugvliegen naar Nederland. Om de dag niet helemaal verloren te laten gaan zijn de dames lekker gaan ontspannen bij de pedicure. Heerlijk zo'n Vietnamees die een uur lang aan je voeten friemeld, en zelfs van mijn tenen nog iets weet te maken!

Nu is het wachten op het volgende bezoek. Mijn ouders komen speciaal naar San Diego om mijn 30ste verjaardag met mij te vieren! Hoe cool is dat? (niet 30 worden want daar is niets cools aan, maar dat mijn ouders speciaal voor 1 week overvliegen!!!) Ik moet wel de beste ouders ter wereld hebben. Zin in!