Na het hele avontuur van mijn verstandskies moest ik gisteren met een gigantische dikke wang het gesprek aan met mijn afdelingsmanager (niet heel charmant dus). Nadat een collega me in het bij zijn van de afdelingsmanager voor hamster uitmaakte (waarvoor dank Karin), gingen we de vergaderruimte in. Gelukkig heeft hij het ook niet zo op de tandarts en hadden we een aanknooppunt. Hij vroeg of hij ook verdoving nodig had voor wat ik zou gaan zeggen (lol).
Nou Hans, mijn man (klinkt nog steeds raar) heeft het aanbod gehad om 18 maanden in the USA te gaan werken, hij zei ja, en ik ga mee!
Stil....
hij: Oh, dat had ik niet verwacht.... ik dacht meer aan een probleem met je opleiding... maar wat leuk! Tjee, dan moeten we hier ook het een en ander regelen...
ik: Enthousiaste ratel van circa 20 minuten (jullie kennen me) over het avontuur dat we aangaan.....
Maar om een uur durend gesprek in vijf zinnen samen te vatten. Hans is heel blij voor me, hij weet zeker dat ik het naar mijn zin ga hebben en mezelf daar kan ontwikkelen. Ik hoef pas op het laatste moment op te zeggen en mocht het dan nog klappen, dan is er ook nog wel wat te regelen. Ondertussen gaat hij (als jw getekend heeft) op eigen risico al een procedure instarten wat er voor zorgt dat er een vervanger is op het moment dat ik wegga, zodat ik zaken goed kan overdragen. Mocht alles toch klappen, dan heb ik mijn baan nog.
Wat betreft terugkomst over 18 maanden: Geen garanties, maar een telefoontje kan altijd. Ik heb veel positieve kritieken (<-- quote van Hans) opgebouwd binnen de organisatie en ik ga niet weg omdat ik een andere uitdaging heb gevonden. Als er een sollicitatiebrief van mij voorbij komt wordt deze niet naast hun neer gelegd. Daarbij heb ik veel contacten binnen de toko. Conclusie: Een enthousiaste reactie en de kier waarop ik hoopte!
STOIT:
Zojuist is de makelaar van STOIT vertrokken. Na een algemeen gesprek en een rondleiding door het huis was hij erg enthousiast (iets minder over de terror acties van Gijs, maar dat komt goed hebben we beloofd).
We kunnen de huurprijs vragen die we nodig hebben om (bijna) alle kosten te dekken. Minpuntjes zijn:
1) Dat ze geen garanties kunnen geven dat ergeen wietplantage inkomt (maar daar zullen ze wel heel erg hun best voor doen);
2) We STOIT 8% van de huurprijs moeten betalen;
3) We zijn nog steeds zelf verantwoordelijk voor alles (ook als de huurders niet betalen of het huis tot een net gebombardeerd krot achterlaten), maar ook hier hebben ze selectieprocedures voor.
Ik denk dat we het maar gaan doen, dat met STOIT. We hebben nu nog 1 eenpersoonsbed, 2 kleine kledingkasten, 3 van die verschrikkelijke Centerparcs schilderijen en wat klein spul nodig. Heb je iets over? Let us know (vooral van die centerparcs schilderijen).
Al met al, weer 2 vinkjes kunnen zetten op de lijst die: 'We are going to San Diego' heet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten